Bir İstanbul Serencamı Daha (1)

Aziz İstanbul… Bizim İstanbul…

İstanbul… İstanbul…

İstanbul, Rabbimizin müstesna güzellikte yarattığı bir belde. Sevgili Peygamberimizin (asm) fethini müjdelediği kutlu şehir. Atalarımız “tuz ekmek hakkı” der. Bu tâbiri aradaki derin ve hatırlı hukuku ifade için kullanırlar. Benimle bu kutlu şehir arasında da tuz ekmek hakkı var. Bu şehrin üzerimde emeği ve hakkı büyük.

Bu şehre ilk defa 1975’te üniversite tahsili için geldik. Bu şehrin yapısından dolayı en az on üniversite bitirmiş gibi olduk.

1) İstanbul Üniversitesinin kendi branşında ülkemizin en önde gelen fakültesinin Türkoloji bölümüne kaydolmuş ve bu bölümü bitirme tezimi tamamlayarak ve bütün imtihanları vererek 1979 yılında bitirmiş, diplomamı almıştım. Daha önceleri birçok yazımda belirttiğim gibi kendi sahasında çok tanınmış değerli hocalardan ders almıştım.

2) Önce talebelik vesilesiyle, sonraları araştırmacılık ve yazarlık hevesiyle kütüphanelerle haşir neşir olmuştum. Başta Devlet Kütüphanesi, Süleymaniye kütüphanesi, Millet Kütüphanesi, Üniversite Kütüphanesi, Ali Emiri Efendi Kütüphanesi olmak üzere şehirde sayısı hayli fazla kütüphanelerden çokça istifade etmiş ve bir üniversite daha bitirmiş gibi olmuştum.

3) Dergilerin neşrinde aktif vazife yüklenerek basın dünyasına adım atmış, bu dergicilik kariyeri esnasında pek çok profesyonel gazeteci ile tanışarak o çok stresli dünyanın havasını solumuştum.

4) Daha talebe iken, şehirde organize edilen pek çok konferans, seminer, açık oturum ve sempozyumları takip ederek yapılan konuşmalardan çokça istifade etmiştim.

5) Gerek dergicilik kariyerimde, gerek daha sonraları profesyonel gazetecilik kariyerimde pek çok ilim, kültür, san’at, siyaset adamları ile röportajlar yapmış, onların çok zengin hayat tecrübelerinden istifade etmiştim. Bu simalardan İbrahim Hakkı Konyalı ve İmam Şamil’in torunu Said Şamil ve Cemil Meriç ile çok samimi ahbap olmuştuk.  Merhum İbrahim Hakkı Konyalı ile merhum Said Şamil’in gazeteye verdikleri yazıları Osmanlıcadan Latinceye ben çevirir ve daktilo ederdim. Cemil Meriç’e kitap okuyan arkadaşlarımıza refakat eder, sohbetlerinden istifade ederdim.

6) İstanbul’da çok sayıda sahabe mezarı var. Başta Ebu Eyyubel Ensarî hazretleri ve onunla birlikte gelip İstanbul muhasarası esnasında şehit düşen diğer sahabe efendilerimizin mezarlarını zaman zaman ziyaret etmişimdir. Ayrıca pek çok evliya, asfiya, ayan, padişah mezarları da var. Onları da ziyaret edip hatıralarını yad etmekteydim.

7) İstanbul’un müzeleri bir kültür hazinesi ve başlıbaşına bir üniversite. En çok sevdiklerim; Topkapı Sarayı, Askerî Müze, Deniz Müzesi, İslam Sanatları Müzesi… Diğer müzeler de ufuk açıcı. Ancak bu saydıklarım kadar mânâ yüklü değil.