Pensilvanya’da Taht Kavgası

FETÖ, uzun yıllar boyunca mahrem bir hiyerarşiyle yönetilen, dış eleştiriden izole, sıkı bir emir-komuta zinciriyle yürüyen bir örgüttü.

Ancak son yıllarda bu yapının içinden gelen sesler, özellikle Ahmet Dönmez, Osman Şimşek ve İsmail Sezgin gibi isimlerin açıklamalarıyla derin bir çatlak görünür hâle geldi.

Mustafa Özcan ile Cevdet Türkyolu arasındaki güç kavgası, para tartışmaları ve mahrem itiraflar, örgütün iç dinamiklerini açığa çıkarırken, bu kişilerin farklı kanallardan dile getirdikleri sözler FETÖ’nün çözülüşünün kendi içinden başlayabileceğini gösteriyor. Dışarıdan bir göz olarak tabloya soğukkanlı bir gözle bakıldığında, örgütün içindeki kavganın artık yalnızca çıkar ya da konum mücadelesi değil, aynı zamanda bir “meşruiyet krizi” olduğu görülüyor.

Ahmet Dönmez, örgütün medya yapılanmasında yer almış, bugün Avrupa’da yaşayan eski bir FETÖ mensubu. Onun kaleme aldığı “Mustafa Özcan’ın Bütün Adamları” yazı dizisi, Pensilvanya’daki iç dengeleri ve Cevdet Türkyolu’nun Fethullah Gülen’e en yakın isimlerden biri olarak nasıl örgüt içindeki akışı yönettiğini gözler önüne seriyor. Dönmez, Türkyolu’nun Gülen’in “eli, ayağı, gözü” olduğunu, kampa kimlerin girip çıkacağını belirleme gücüne sahip olduğunu söylüyor. Ancak bu erişim gücü zamanla örgüt içinde bir ayrıcalığa, ardından bir otoriterliğe dönüşmüş durumda. Mustafa Özcan ise diğer kanadı temsil ediyor: finans, himmet, yurt dışı bağlantılar ve para trafiği. Dönmez’in iddialarına göre Özcan, örgüt paralarını yöneten ve dış ilişkileri koordine eden isimdi; fakat zamanla o da “her şeyi tek elde toplama” hırsıyla hareket etti. 2021 yılında medyaya yansıyan “Pensilvanya’daki para kavgası” haberleri, bu ikili arasında artık gizlenemeyen bir çatışmayı ortaya koydu.

Bu dönemde Osman Şimşek’in açıklamaları dikkat çekici bir kırılma yarattı. Şimşek, FETÖ’nün “Ali Heyet” denilen üst istişare grubunda yer almış, uzun süre örgütün sosyal medya ve iletişim faaliyetlerini yürütmüş bir isimdi. Onun ortaya koyduğu mektup iddiaları, Cevdet Türkyolu ile arasındaki tartışmalar ve darp söylentileri, FETÖ’nün içindeki otorite kavgasını daha görünür kıldı. Şimşek, “Gülen’e giden bilgiler süzgeçten geçiyor, gerçekler tahrif ediliyor” diyerek, örgüt içindeki manipülasyon mekanizmasını açıkça dile getirdi. Dahası, “mektup” olarak bilinen olayda, Türkyolu hakkında hazırlanan bir belge yüzünden fiziksel şiddete uğradığını öne sürdü. Bu iddialar reddedilse de, Şimşek’in açıklamaları örgüt tabanında yankı buldu. O, Pensilvanya’dan ayrıldığını açıklarken “Hocamızın izniyle ayrılıyorum, artık daha fazla dayanmak mümkün değildi” ifadelerini kullandı. Bu, sadece bireysel bir istifa değil, örgüt içi çözülmenin sembolü olarak da yorumlanabilir.

İsmail Sezgin ise akademisyen kimliğiyle bilinen, FETÖ tabanına hitap eden eleştirel bir ses. O da Şimşek’in yaşadıklarını sahiplenir biçimde “Haksızlık karşısında asla #SUSMA” etiketiyle paylaşımlar yaptı. Sezgin, örgütün iç yapısında uzun süredir “konuşmama” kültürü olduğunu, kimsenin hesap soramadığını, sorgulamanın neredeyse günah sayıldığını söyledi. Twitter üzerinden açtığı “space” odalarında örgüt mensuplarıyla yaptığı tartışmalarda, cemaatin şeffaflık sorununu açıkça dile getirdi. Ona göre artık FETÖ’nün en büyük düşmanı devlet değil, kendi içindeki suskunluk ve denetimsizlikti. Sezgin’in konuşmaları, örgüt içinden farklı düşüncelerin dillendirilmeye başlandığını ve “tek sesli liderlik” anlayışının sarsıldığını gösteriyor.

Bu üç ismin çizdiği tabloyu Mustafa Özcan–Cevdet Türkyolu hattındaki kavga tamamlıyor. Özcan’ın finansal gücü, Türkyolu’nun erişim gücüyle çatışıyor; biri cemaati parayla yönetiyor, diğeri Gülen’e yakınlık üzerinden. Bu durum, örgüt içinde çift başlılık yaratmış durumda. Özcan cephesi kendisini “teşkilatçı” olarak tanımlayıp Türkyolu’nu kişisel çıkar peşinde olmakla suçlarken, Türkyolu tarafı Özcan’ı “cemaat kasasını kişisel şebekeye dönüştürmekle” itham ediyor. Dönmez bu iki tarafı da eleştiriyor ve “herkes kendi menfaatini koruyor, kimse samimi değil” diyor. 2024’te patlayan “vasiyet” tartışması ise bu mücadelenin yeni cephesi oldu. Gülen’in son vasiyeti olduğu iddia edilen belgede “executor” yani yürütücü olarak Cevdet Türkyolu’nun adı geçince, Özcan cephesi ayağa kalktı. Dönmez bu belgeyi inceleyip “Cemaatin tapusu Türkyolu’na verilmiş” yorumunu yaptı.

Dışardan bir göz olarak bu tabloya baktığımda görünen şu: FETÖ artık içerden çöküyor. Bu çöküş sadece itiraflarla değil, birbirini ifşa eden lider kadrosuyla hızlanıyor. Gülen’in yıllarca sürdürdüğü gizlilik ve mutlak itaate dayalı sistem artık işlemiyor. Şimşek’in “parmak izi mektupları”, Sezgin’in “oda kayıtları”, Dönmez’in “telif vasiyetleri” derken örgüt, dışarıdan değil, kendi içindeki güven bunalımından yıkılıyor. Bir zamanlar “iman kardeşliği” diye sunulan bağların yerini para, konum ve miras kavgaları almış durumda. Bu durum, bizim yıllardır dile getirdiğimiz bir gerçeği doğruluyor: FETÖ bir dinî yapı değil, çıkar üzerine kurulu bir gizli organizasyondu.

Bugün Pensilvanya’dan gelen her yeni itiraf, 17-25 Aralık ve 15 Temmuz’un ardındaki niyetleri biraz daha aydınlatıyor.

Ahmet Dönmez, Osman Şimşek ve İsmail Sezgin birbirinden çok farklı yerlerde duruyor gibi görünse de aslında aynı resmi tamamlıyorlar. Biri geçmişin iç yüzünü anlatıyor, diğeri mahrem kavgayı açığa çıkarıyor, öteki içeride kalmış sesleri dışarıya taşıyor. Bu tablo, FETÖ’nün sadece ideolojik değil, ahlaki olarak da iflas ettiğini gösteriyor. Artık gizli kapılar arkasında değil, sosyal medyada, YouTube videolarında, Twitter odalarında konuşulan bir örgüt hâline geldiler. Dışarıdan bakıldığında bu, bir yıkımın en çıplak hali: içlerinden çıkanlar bile birbirine güvenmiyor, her biri kendi hikâyesini kurtarmaya çalışıyor. Ve belki de ilk kez, FETÖ’nün dağılma süreci gerçekten içeriden başlamış oluyor.