Gitmek İsteyenler

-“Nereye gideceksiniz?” diye sordu terminal görevlisi.

-Önemi yok dedim. Sadece gitmek istiyorum. Sizden iki isteğim var yalnızca. Cam kenarı bir koltuk ve en erken kalkacak otobüs.

Şaşkınca baktı görevli. İlk kalkacak otobüste cam kenarı bir koltuk aradı, bir süre kendiyle mırıldanarak konuştuktan sonra arkalardan bir cam kenarı yer bulabildiğini söyledi, otobüsün nereye gideceğini de ekleyecekti ki, genç kadın daha erken davranarak teşekkür etti ve bileti alıp otobüsüne doğru harekete geçti.

Görevlinin de dediği gibi cam kenarındaki arka koltuğa oturdu ve usulca camdan dışarıya baktı.

Otobüse binmeden önce son sigarasını içmişti, çantasında taşıdığı termosu ve içinde kahvesini hatırladı, yavaşça çantasından çıkarıp yudumlamaya başladı. Birkaç yudum almıştı ki hızlı hareket etmekten terlemiş ve nefes nefese kalmış yaşlı kadın yanına oturdu.

Geniş vücudunun ve oturduğu dar koltuğun müsaade ettiği küçük hareketlerle yerleşmesini tamamladıktan sonra, bulunduğum taraftaki camdan torunları ve çocuğu olduğunu düşündüğüm kalabalığa el salladı.

Otobüs terminaldeki yoğunluktan usulca kaçarcasına hareket etti ve yola koyuldu.

Bir süre sonra hayatının kalabalıklar içinde geçtiğini ve de etrafında her zaman konuşacak birilerinin varlığına alışmış olduğunu sandığım yaşlı kadın yüzünü bana doğru dönerek beklenen soruyu sordu.

-“Yolculuk nereye evladım?”

Bir süre etrafı izlediğim camdan gözlerimi alamayarak orada kaldım. Teyzeye onu tatmin edecek bir cevap verebilir miydim?

Muhtemelen aileden birilerini ya da sevdiğim, özlediğim, evim olduğunu düşündüğüm yöne doğru gidiyorum gibi bir cevap bekliyordu benden. Ona verebileceğim bir cevabım yoktu.

Sadece gidiyorum desem anlar mıydı? Düşündüğün gibi bir amacım yok gitmemde desem. Aslına bakarsan kendime verebileceğim pek de bir cevabım yok.

Gidiyorum ben.

Her daim kapının köşesinde bana gitmemi hatırlatan çantamı aldım ve çıktım.

Git dedi içimdeki ses. Nereye diye sormadım ona.

Nereye gideceğimin önemi olsaydı, bunu ilk söyleyişinde ifade etmez miydi? Sesimin tek derdi gitmemi istemesiydi ve o sesi dinledim. Kal deseydi dinlemezdim gerçi …

Kalamam derdim… 

Gitmekti belki de doğam.

 “Kayboldum ben teyze.” desem . “Nereye gidecektin.” derdi.

Nereye gideceğimi de bilmiyorum.

 “Nereye gideceğini bilmeyenin kaybolmasından bahsedilemezdi ki.” derdi. Belki de nereye gideceğimi bilmediğimden kaybolmuştum.

Teyzeye döndüm yüzümü. Sana verecek cevaplarım yok benim, verebileceğim tek şey sorularım diyecektim ama yutkundum.

 “Anneme gidiyorum.” dedim.