Taş'laşıyoruz

Son sürat “TAŞ" laşıyoruz!

Betonların arasında kaldığımız yetmezmiş gibi kalplerimiz de taş kesildi. Artık ne yana baksak enaniyet fışkırıyor.

Ağaçlar kesilip içinde huzur olmayan çok katlı binalar ya da elindeki üç kuruşu da nereye harcasam diyen kapitalizm köleleri için avmler dikiliyor! 

Gittikçe “TAŞ" laşıyoruz!

Üstelik çoğumuz taşlaşan, körleşen, sağırlaşan kalplerimizin çığlıklarını duy(a)madan! 

Hâlbuki iyiyi, kötüyü, güzeli, çirkini hisseden bir kalbimiz vardı. Sözcüklere dökmese de duygularda yaşayan... 

Yaratılışta programlanmış takva ve fücur ile hakkı batıldan ayırma yetisiyle hakikati işiten kalplerimiz vardı. 

Bir zamanlar merhamet, şefkat, fedakarlık, vefakarlığın ana merkezi gönüllerdi. Bir kalbi kıran Kabe'yi yıkmış sayılırdı. Artık bu değerlerin can çekiştiğini hatta tükendiğini görmek insan kalana acı veriyor. Kime dokunsam dertli, umutsuz, vazgeçmiş ve çaresiz... 

Umarsızca “TAŞ" laşıyoruz!

Sağım solum “beton"arme! Dağlara taşlara çok katlı mutsuzluk yuvaları konduruyorlar bitmek bilmeyen. Mantar gibi türeyen yüksek binalar. Ölsen kimsenin haberi olmayacağı, insanlıktan çıkmış yürüyen taş hükmündeki komşuluklar! Evin içindeki huzursuzlukları artık siz sıralayın...  

Hanımefendinin her davete ayrı giydiği ayakkabısından taktığı çantasından tutun da evin duvar kağıtlarının değişmesine kadar.  

Evin erkeği, (ki artık pek hükmü de yok! Ne de olsa kadınlarımızın çoğu çalışma hayatında) altta kalır mı hiç! O da son sürat madem bu kadar çalışıyorum iphone bilmem kaç (neredeyse her gün bir üst modelini çıkarıyorlar!) benim de hakkım diyerek çoluk çocuğun, ihtiyaç sahiplerinin rızkını, biraz daha güçlü bomba atsınlar (!) diye yahudiye veriyor! Hem de tüm (öz)güveniyle! Adamlar(!) işinin en güzelini yapıyooor canııım!!!

Sen de haklısın!

Müslümanlarda bu “yürek"sizlik olduğu sürece!

“Taş taş değil bağrındır taş senin

Nereni nasıl yaksın söyle bu ateş senin”.