YOKLAR, VARLAR!

Kitap Yok !

Bilgi Yok !

Fikir Yok !

Vefa Yok !

İnfak Yok !

İman Yok !

Ahlak Yok !

İhlas Yok !

Hoşgörü Yok !

Tahammül Yok !

Tebessüm Yok !

Samimiyet Yok !

Merhamet Yok !

Tebessüm Yok !

Muhabbet Yok !

Riyaset Yok !

Liyakat Yok !

Siyaset Yok !

Tarih Yok !

Coğrafya Yok !

Edebiyat Yok !

Müzik yok !

Şiir Yok !

İlim Yok !

İrfan Yok !

Sanat Yok !

Tahkik Yok !

Sevgi Yok !

Empati Yok !

Sempati Yok !

... Yok, Yok, Yok !

Kısacası İnsanı İnsan yapan meziyetlerin nerdeyse hiçbiri yok !

Peki ya ne var hayatımızda ?

Bilmişlik var !

Tahammülsüzlük var !

Önyargı var !

Kabadayılık var !

Kibir var !

Riya var !

İsraf var !

Hırs var !

Haset var !

Alayacılık var !

Kavga var !

Yalan var !

Yağcılık var !

Yalakalık var !

Adam kayırmacılık var !

Kayırmacılık var !

Torpilcilik var !

Liyakatsizlik var !

Adaletsizlik var !

Haramzadelik var !

Hamaset var !

Hakir görmek var !

Dedikodu var !

Bencillik var !

Nankörlük var !

Yalakalık var !

Samimiyetsizlik var!

Narsistlik var !

... var, var, var !

Yani bir insanda olmaması gereken hemen herşey var.

İşte bu Var’la Yok’lar arasında sıkışıp kalan ve her ikisi arasında gelgitler yaşayan ve nihayetinde varlık içinde yokluğu yaşayan ve asıl bu sebeple kalabalıklar arasında gitgide yanlızlaşan insanlara dönüştük.

“Kendini sevmeli” nasihatinin yan etkileri görüldü.

Eli ağzına kavuşan herkes enaniyete büründü.

Yanlızlık duygusunun yarattığı boşluğu aynı dili konuşamadıgımız insanların yokluğuna bağladık.

Samimiyet ve dürüstlük gibi ülvi kavramların kıtlığını yaşıyoruz artık.

Cesaret duygusunu kabadayılıklarda kullandık.

Kariyer edinmek uğruna, karakterlerimizi harcadık.

Adam olana değil, adamı olana bel bağladık.

Liyakate göre değil, torpille görev aldık.

Vicdanları, cüzdanların arasına sakladık.

Sonunda çoğunuz şizofrene döndük,

Kendi gölgelerimizden bile şüphe duyar hale düştük.

Özetle hoşgörüden, sevgiden, tevazudan, tebessümden, selamdan, samimiyetten uzak bir insan yığınları halini aldık.

Her yarını her dünden farksız günler, gitgide daha çoğalıyor hayatımızda.

Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki, insanla insan arasında mesafe kalmadı.

Ve öyle bir zamanda yaşıyoruz ki, insanla insanlık arasındaki uçurum açılıyor.

Hepimiz kendimizi bulmakta zorlanır olduk. Bir mehdi beklercesine bizi toparlayacak, özümüze, insanlığımıza döndürecek bir kurtarıcı bekler olduk.

Huzur verenlerden olup, huzurlu olmanız dileğiyle yorumlarınızı beklerim.