Ocak Serzenişi

Ocak Serzenişi

Adıyla müsemma bir ay doğuyor

göğsünde zamanın

Hani geçen yıl bu aralar olduğu gibi

Ateşi endişe tüten bir ocak başı

düşerken payımıza

Yaşamak diyorum

ateşten bir gömlek şimdilerde

Yaş almak

ince bir sızı gölgesinde vaktin

Gözyaşlarıyla karışık

mevsimiyle barışık bulutlarda

üzgün bu gidişe

Her insanın yarasına iyi gelen

türküler söylenmiyor nicedir

Günlerin omzunda yüklenmişken ağır bir kış

İnsan insana olmamalıydı bunca hırs

Uzun gecelere düşerken uzun bekleyişler

Sevgisizlikten üşür hep yürekler

Yaşanmadan tükenen ömürler

Her yanı kalabalık yalnızlıklar

ve örselenmiş bir dün

çalıyor kapısını yine vaktin

Ve başlar ocağın serzenişi

Bizim de olsaydı şöyle

ateşi barış tüten bir ocak başımız

dumanında muhabbet kuşandığımız

güzelliği hasbihal edilen bir çay sofrası

Isıtsaydı ruhumuzun dehlizlerini sonra

Gülümsetseydi hüznü küf tutmuş zamanı

Kendi ateşinde yanıp kavrulanları

kendi küllerinden doğanlarda anlamaz oldu

Kalbi soğuyan iyiliği kim ısıtabilir

Kim sulayabilir umut çiçeklerini çocukların

Teslim oluyor gayretler kadere bir bir

Sahi iyilik dedim de

Ne çok yara aldı son günlerde

Ne çok incindi kalbi hakikatin

Bulaşıcı bir virüs gibi yayılırken illet

kim dur diyebilir onca tahammülsüzlüğe merhametten başka

Kim dur diyebilir onca kötülüğe

sevgiden başka

Kentin sokaklarında kol gezerken vahşet

Hangi kuytu köşede uyukluyor adalet

Çiçeği burnunda ölümlerde uyandırmıyorsa vicdanları

Masumiyet iyileştiremiyorsa merhameti

insanlık yaşayan bir ölüden başka nedir

Her şeye rağmen birileri tutuşturmalı

ama umudun ocağını

Her şeye rağmen birileri körüklemeli

ama huzurun ateşini

Ki sönmesin merhametin soğuyan kalbi

Şimdi tüm kötülükleri ateşe verip

umudun ocağını tüttürme vakti

vesselam…