Şairler Allah’ın simyacılarıdır!

Maddeyi duyguya çeviren, taşa, toprağa, suya, çimene, güneşe, havaya ruh verip maddenin dilini insana tercüme eden.

Her maddenin bir duygusu ve her duygunun da insanda bir karşılığı vardır.

Ve son olarak en büyük şairler evliyalardır…

Nefs denilen ağır maddeyi, iman, ibadet ve amelle duyguya çeviren.

Anneme bir şiir yazdım…

Şiir yazdım karnındayken, acılar içinde dinledi beni.

Kolay değil 9 ay 10 gün sürdü şiirim…

Onun vasiyet niyetine yazılmış şiiriniyse ben öleli 12 yıl olduğu halde sararmış fotoğraflarındaki şefkatli bakışlarından okumaya devam ediyorum.

Annemin vasiyetine gelince benim mutlu olmamdan başka ne isteyebilirdi ki...

Seccade cambazları namazda jimnastik yaparsınız, kalbiniz hariç bütün organlarınızı çalıştırırsınız, etiniz kemiğinizle 80-90…

Kalbinizle”0” kilo çekersiniz.

Sonrada hala biz namaz kılıyoruz dersiniz.(Etiniz-kemiğiniz nefsiniz/kalbiniz imanınız)

Görünmez elbisesidir iman, kalbin kuşandığı.

Ancak alınlarında secde izi taşıyanlar o elbiseyi görünür kılarlar.

Günümüz gençlerine inat…

Ver ellerini kadınım.

Kalbim ellerinde atsın.

Kaderine Allah’ın vazgeçtiğim hayat senin olsun.

 Hayat bir bulmacaysa insan aklı bunun cevap anahtarıdır.

Aşk hayatı kırmızı bir şarap sarhoşluğuyla yaşamak ve sevgilinin kalbinde sızıp kalmaktır.

Yalancı mutluluklar (dünyevi hırslar) ve ıstırap depresyonlarından piştim.

Mutluluğu yalan olan kişinin hayal kırıklıkları olur ve bunlar onu depresyona sürükler…

Daha sonra Fatiha’nın yoluna girip dengenin ve aşkın çocuğu oldum.

Dengenin çocuğu oldum çünkü sıratı müstakimde orta yolu seçtim ve tek ayağımla hep ahirette olmayı tercih ettim.

Aşkın çocuğu oldum çünkü dünya malıyla oyalananlara inat ben sadece senin kalbinle ve aşkınla oyalandım kadınım...

Ve tek dünyalığım yüreğimdeki kelebekler oldu.

Onları serbest bırakabilirdim eğer kalbimin yarısını Allah’a vermeseydim.

Diğer yarısını da zaten sen razı olmazdın kadınım…

Mahmut Kuru