Yoksulluğun yaşı küçülür mü?

-Bir çocuk gördüm bugün henüz ilköğretim bir veya ikinci sınıf talebesiydi. Saklamıştı yüzünü eğmişti başını sırt çantasının her yanı yamalı dikişli. O, kaçırsa da yüzünü eğse de başını yere utancından. Varlığı öyle haykırıyordu ki, sessiz çığlıkları insanın sinesini deler gibiydi.

Neredesin ey adalet, neredesin ey vicdan, ey merhamet dercesine bir haykırıştı bu çığlıkların dili…

Bencilliğin Yoksulluğu, Yoksulluğun Zenginliği Aştığı Gündü Zaman...

Bana dokunmayan yılan, bin yaşamıyor bin ölüyor. Ey vicdan!

Bana dokunmayan vicdan, bir doğmuyor bin ölüyor. Ey insan!

Gök kubbe yeryüzüne mesken denizler dağlara henüz yenilmezken.

Yağmur hâlâ toprağı ilk günkü gibi sarıp sarmalayıp yeşertirken

Bütün nebatat güneşiyle suyuyla toprağıyla beslenip tohumdan filize, filizden fidana boy verirken...

Bir ses duyuluyor ötelerden enötelerden. Yoksulluğun çığlıkları şimdi verin yüreğinizin kulağını, duyuyor musunuz?

Bazen ötelerden bazen en dibimizden hatta gözümüzün önünden

Ve bizler çoğunlukla gözüne baka baka geçer gideriz öylece bırakırız onu, mahcup edasıyla, utanma ve yoksulluğuyla baş başa...

Oysa onlar henüz beslenmeye, eğitime, barınmaya dahi yaşamaya en çok hakları olan yeni yetme geleceğin temennisi çocuklarımızdı.

Hiç düşünüyor muyuz yoksa düşünüyor gibi yapıp kendimizi mi kandırıyoruz?

Sahi nasıl ve ne zaman bu kadar duyarsız bu denli rahat olduk?

Çocuklarımıza binlerce seçenek sunarken daha yeni aldığımız giysileri okul araç gereçlerini oyuncaklarını sırf daha yenisine özendiği için değiştirirken en gözde tatil beldelerini planlayıp en iyi restoranlarda yemek yerken, her fırsatta piknik alanlarında günümüzü gün ederken. 

Dahi sıkıntılarımızı bir kenara bırakıp anın keyfini çıkarmanın mutluluğuna koyulurken bencilce...

Ve her karesini ölümsüzleştirmek istercesine fotoğraflayıp sosyal platformlarda paylaşıyorken.

Tabi ki, mutlu olmak, huzurlu, sağlıklı yaşamak her birimizin ihtiyacı her bir canın en doğal hakkı...

Zira paylaşmayı başarabildiğimiz sürece mutluluk huzur yerleşir ruhumuzun derinlerine ve içimize daha bir sinerdi.

Yoksulluğun yaşı küçültülmeli dedi yüreği güzel bir can.

Evet, bunu her fırsatta devletin devlet kurumlarının ve başkalarının üzerinden değerlendirmek, birilerini sorumlu tutmak vicdanımızı temize çıkartmaya çalışmak bir tutum gibi yapıştı dimağımıza.

Öte yandan yoksulluğun bir teslimiyet bir kabulleniş görülmemesi için yoksullukla mücadele etmenin yollarını aramak sosyal sorumluluğu olan her birimizin görevi olmalıydı.

Ve o, bu, şu değil her birimiz insani çabalarda bir damla olmayı kendimize prensip edinmeliyiz. Halk olarak ele ele verip yoksulluğun yaşını küçültebiliriz.

Öncelikle yoksulluğun küresel kentsel ve kamusal değil insansal vicdan sal yönlerinin üzerinde her birimiz, üzerimize düşen sorumluluğu gerçekleştirebilirsek eğer. Yoksulluğun yaşı da boyutu da daha küçük seviyelere düşecektir emin olun...

Son olarak, sevgi paylaşmaktır, barış kardeş olmaktır, sadece mutluluğu değil acıyı, hüznü, yoksulluğu daha doğrusu insanlığı paylaşmaktır sevgi...

Paylaşmanın duyarlılığın ve vicdanın verdiği huzuru paylaşmak adına nice insanlığa insanca vesile olmak dileğiyle Saygılar...

Nurgül Bukre YILMAZ