Kimine göre rejim kimine göre sistem değişikliği sayılan çok önemli bir seçimi geride bıraktık.
2002 yılından beri ülkeyi yöneten Ak Parti ve onun lideri Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan arasında yaklaşık 10 puanlık bir fark oluştu. Seçimden önceki yazımın son paragrafında birbirini tanımayan farklı üç insandan “reis tamam ama mv. seçiminde Ak Parti'ye oy vermeyeceğim” diye duyduğumu ve bunula ilgili tedbir alınması gerektiğini yazmıştım.
Henüz mv. aday listeleri dahi açıklanmadan insanlar böyle düşünüyordu. Yani problem sadece milletvekili listelerine bağlı bir şey değildi.
Ortada siyaset sosyolojisi açısından açıklanmaya muhtaç çok büyük bir fark var ama ne hikmetse konu ile alakalı Bakanlar Milletvekilleri Belediye başkanları il ve ilçe başkanları düzeyinde bir kelimelik dahi özeleştiri duymadık. İnsanlar Reis’i seviyor ve ona güveniyor lakin siyaset kurumuna ve onun diğer bileşenlerine olan güven duygusu her geçen gün erimeye devam ediyor. En kısa tanımı ile bu durumun sorumluları 2002 den sonra yavaş yavaş kuruluş ilkelerinden sapan ve sorunlu yaklaşımı davranış haline getiren birtakım siyasilerdir.
Hala daha Temiz ve başarılı örnekler olmakla beraber bilhassa son yıllarda popülizmin tuzağına düşüp siyaseti reklam ve imajdan ibaret sanan belediye başkanları bu işin en büyük sorumlularıdır.
Ak Parti'nin kuruluş ayarlarından uzaklaşıp, komşu belediye başkanından daha iyi arabaya binmeyi bile kendine dert edinen belediye başkanları.
Protokolde oturacağı yere adının okunacağı sıraya kadar müdahale ettirip vali ve kaymakamla sürtüşme yaşayan kafalar…
Üstad Necip Fazıl'ın “durun kalabalıklar bu cadde çıkmaz sokak” dediği günden beri samimi olarak bu çağrıyı yapan herkesi kendinden uzaklaştıranlar.
Ramazanda ziyaret ettiği fakir evlerinin çoluk çocuk resimlerini sosyal medyada servis edebilecek kadar yaptığını işin kıymetini ve özünü anlayamayanlar.
“Başkanım bugün teraviyi burada kıldı. Yarın cumada şurada olacak. Öbür gün kandilde diğer camide…” Nerdeyse başkanım secdede.. başkanım rükûda.. Saçmalığına varacak kadar işi sulandırıp ucuzlaştıran dini motiflerin siyasetin sarf malzemesine başkanları da medya ikonuna dönüştüren basın yayın müdürlükleri.
Ümmet coğrafyasının sıkıntılı noktalarına yapılan yardımların amacından saptırılarak reklam ve gösteriş vasıtasına dönüştürülmesi hatta bazen yapılan reklamın işin aslının bile önüne geçecek kadar abartılı ve samimiyetsiz olması.
Seçim zamanlarının güler yüzlü ağabeyi seçilir seçilmez yüz hatları dahi değişerek ulaşılamaz ve konuşulamaz bir adama dönüşmesi.
Adamcılık bölgecilik hemşericilik hastalığı ile Ehliyet ve liyakatin göz ardı edilmesi.
Siyasi ikbal makam hırsı ile Kendi partisindeki rakiplerini mesnetsiz saldırı iftira ve yalanlarla yıpratılıp yerine aday olmaya çalışılanların “taht kavgaları”
Şehrin her köşesine her parkına her tabelasına hatta çöp konteynerlerine kadar adını yazdıran, bir dönem sonra seçilememesi durumunda gelen başkanın yüklü miktarda maddi ve iş gücü kaybı ile ismini sildirmek zorunda kalacağı belediye başkanları.
Bitmek tükenmek bilmeyen ilçe başkanı il başkanı ve belediye başkanı çekişmeleri.
Liste uzayıp gider. İşin özeti şu. Özünden kopan, 15 yıl önce eleştirdiği ne varsa onlarla sınanan ve kaybeden. Hatta ve hatta 15 yıl önce suretine tükürdüğü adamların aynısı olmak ve bundan rahatsız dahi olmamak. Bal’a kapılan sinekler gibi aldığı hazzın sonu olduğunu hesap edemeyen bütün küçük beyinli adamlar bu işin sorumlularıdır.
Reis en nazik en naif ifadesi ile bunları metal yorgunu diye tarif ediyor biz de tarifi biraz açmış olduk.
İnşallah tez zamanda akılları başlarına gelir de; Mülkün ve emanetin gerçek sahibini yeniden hatırlarlar.
Bu şartlar altında gelecek baharda yapılacak yerel seçimlerde çok büyük bir değişim kesin gibi.
Yazın bir yere…
Abdülhamit Türksoy