Sanki ölmüşüz ve tekrar dirilmişiz gibi.
Mahşeri bir kalabalığın içinde, ıssız sokaklarda yalpalayıp duruyoruz.
Ne anne-baba evlat tanıyor ne de evlat anne-baba.
Her bir âdem kaçıyor birbirinden.
Düştü âdem, kendi canının hummasına.
Karantina süreçlerindeki o açlık korkusu, azık peşine düşürdü âlemi bu denli...
Bu arada ahiret azığı ne âlemlerde derttaş?
Vesile oluyor mu şu sahrada yaşanan küçük mahşer, "büyük mahşeri kalabalıkta aç kalmamak için ahiret azığı" hazırlamana?..
Baksana kimse kimsenin yüzüne bile eskisi gibi bakamaz oldu!
Sahi "eskisi" mi dedim...
Dedim ya " o bir zamanlar" vardı.
Mahşerde kim kimin yüzüne bakar da; " senin heyben hafif görünüyor, dur benden bir şeyler vereyim" der?..
Biz "günahımı bile kimseye vermem diyen" bir hâsletteyiz.
"Off ev ev ev!" diye ne kadar da yüksünüyoruz böyle değil mi?
Yüksünürken bir şeycik sadece bir şeycik hatırına gelir mi acep Cân?
"Bir çatım var ya elhamdülillah duracak!"...
Karantina var diye sokaklardan eve kaçacak bir evimiz var şükür.
Birde sokakta en tenha köşeyi kendine mesken belleyip yağmurlu, soğuk kış günlerinde "karantinaya girenler" var!
Hatta karantinaya bile giremeyenler var...
Birde ömrü karantina olan, karantinadan hiç çıkamayan, ruhunda bir yerlerde zindanın zincirlerine tutunanlar var...
Var da var...
Her var olana da olmayana da ŞÜKÜRLER de varsa; gerisi teferruat şu cihânda...
İmtihanımız affımıza, kurtuluşumuza vesile ola.
Hanemize kalan ibret ola.
Bir görünmeyen illetten hanemize kalan sadece "yeni dünya düzeni" değil; "yepyeni fikri, zihni,ruhi büyüme ve olgunlaşma" olsun da İBRET VESİKAMIZ ömrümüze iki cihan adına yeni ve hayırlı adımların vesile olsun inşâAllah.
Selametle...