Gökgürültüsü. Biraz vakit geçiyor daha çok gökgürültüsü. Daha bir saat önce arabanın kliması şafağımızdan ensemize buz gibi vuruyor, birbirimize güneşi göstererek şikayetleniyorduk. Bir saatte her şey ters döndü.
Ben de Dere’nin en sevdiğim mekanına geldim. Tek başıma oturdum. Yağmur o arada başladı. Hava tam o esnada bu kadar soğudu.
Şehir veya kasaba. Coğrafyamızın insanları naiftir. Hava soğuyunca mekan vefasızca terk edildi. Yalnızca iki masa kaldı. Birinde ben, diğerinde tuhaf şapkalı, saçları kazınmış bir adam. Büyük bir deftere abanmış süratle yazıyordu. Kepinin siperi yüzünü büyük ölçüde gizliyordu. Yalnızca mırıldanan dudakları, eğilip bükülen çenesi, şişen gıdısı görünüyordu. Otomatik yazı diye bir şey duymuş muydunuz? Ruh çağırma seanslarında bazen medyumun eli mümkün olan son süratte yazar ha yazar. Bilmem hangi ecinninin tesiri altındaki adamın eli hızlandıkça hızlanıyordu. Yazdı, yazdı ve sonunda durdu. Durduğuna göre bu bir sondu.
Abandığı defterin üstünden kafasını ağır ağır kaldırdı. Kaşları bile tıraşlı suratının ortasında masmavi parlayan gözlerine yakalandım. Kaçamak bakışımı kaçıramadım. Kendimi sözlü temel iletişime geçmek zorunda, bir şey söylemek zorunda hissettim.
- Güzel yazıyorsunuz.
Gülümsedi. Adımı sordu. Rumuzumu söyledim. Usuldendir; ben de ona adını sordum.
- Antep’te Musabeyli vardır. Bilir misin? dedi.
- İyi bilirim, dedim.
- Orası, dedi, benim adıma kurulmuştur.
- Hımm, dedim.
- Ben, dedi, hazret-i Musa’yım.
Mavi gözlerine biraz baktım. Çipil çipildiler. Gözlerinin mavisinin tuhaf bir parlaklığı, göz aklarının da tarifi zor bir solukluğu vardı. Bu zıtların birleştiği yerde, tövbe estağfirullah, hazır yakalamışken can alıcı soruyu sordum:
- Siz Hızır’la konak konak sırlara yürüdünüz. Peki, Fetâ’ya ne oldu?
Kepinin siperliğini alnına indirdi. Gözlerini sakladı. Mavi bir şimşek gökyüzünü yaladı. Ardından bomba gibi, neredeyse sağır edici bir gökgürültüsü ile ortalık gümbürdedi.