Sahabe Efendilerimiz, sabah namazından önce Peygamber Efendimizi beklemek üzere, Mescidi Nebevide halka olup, sohbet edip dua ederken, kendi aralarında tanışma yapıp, hangi kabileden, hangi soy soptan olduklarını birbirlerine de soruyorlar ve yeni gelenler ile de tanışıyorlardı.
Halka içerisindeki herkes, Mekke'den, Medine'den olan veya Başka ülkelerden gelen kimseler birbirleriyle tanışırken, kendi aşiretlerini, meziyetlerini, üstünlüklerini ve vasıflarını anlatırlardı. Halbuki İslam, soy, sop, kan, ırk, renk ayrımını ortadan kaldırmış, İslam kardeşliği şerefi ile insanları hakiki kardeş gibi yapmıştı.
Henüz bu olgunluğa ulaşamamış bazı kimseler ise, hala eski cahiliye adetleri ile aşiret, soy ve kabile anlayışıyla övünmek niyetiyle, bu alışkanlıklarına devam ediyordu. Halbuki İslam, Kuran’ın öğretileriyle ve Hz. Peygamber’in örnek hayatıyla derhal uygulamalar yapıp, Bilali Habeşi, Selman-ı Farisi, Süheybi Rumi, Abdullah İbn-i Selam gibi farklı milletlerden olan insanları çok kısa bir zamanda, kardeşten ileri bir noktada buluşturmuştu.
Tabi ki; bu ütopyalarda dahi bulunup anlaşılamayacak kardeşlik zirvesine henüz ulaşamamış olanlarda vardı. Böyle bir tanışma esnasında, sıra Selman’ı Farisi’ye gelmişti. Ona aşireti ve kabilesi sorulunca bir müddet sükut etti, başını öne eğdi ve ayağa kalktı.
Dedi ki: ( BEN İSLAM’IN OĞLUYUM) önceki gün bir köle idim, İslam'ın Nuruyla, Hz. Muhammed'in ahlakı ve öğretileri ile, Yüce Allah beni kölelikten kurtardı ve ben bugün hür bir insan olarak Müslüman oldum. Benim soyum, sopum, Hz. Muhammed'in ümmeti olmaktır. Allah bana Müslüman olma şerefini kazandırdı.
Fakirdim Allah bana pek çok kardeş vererek, beni zengin kıldı ve bugün geniş bir Müslüman kardeş topluluğunun bir üyesi oldum. Herkes hayretle bu duruma şaşkınlık içerisinde bakarken, Hz. Ömer de ayağa kalktı ve GÖZ YAŞYAŞLARI İÇERİSİNDE dedi ki; ben de aynı şekilde Selman’ı Farisi’nin kardeşiyim, daha sonra herkes ağlayarak kalkıp bir birlerine sarıldılar.
23 sene gibi kısa bir Peygamberlik döneminde, en vahşi ve cahil Arap toplumunu, iman ve Kur’an kardeşliğiyle ehlileştirip birleştiren ve kardeş yapan İslam şuuru, maalesef bugün yüzlerce mezhep ve tarikat anlayışıyla parçalanmış ve birbiriyle boğuşmaktadır.
Küçük iftiraklar ve büyük bölünmelere sebep olmakta, herkes kendi Şeyh’ini, Mezhebini ve görüşünü Din haline getirdiği için Haçlı dünyasına kapılar ardına kadar açılmaktadır.
Dünyanın büyük şeytanları, bu bir birini yiyen İslam dünyasının boğuşmalarını silah ticareti şeklinde değerlendirerek, tek bir askerini dahi feda etmeden istedikleri yeri ele geçirebilmektedirler. Siz hiçbir yabancı ülke askerlerinin bu çatışmalarda öldüğünü duydunuz mu?
İslam dünyasında Arap, Kürt, Türk, Türkmen, Çerkez, Arnavut, Azeri gibi milyonlarca insanlarımızın, koyun sürüleri gibi sürüldüğünü, mülteci haline getirildiği, topraklarının ve namuslarının elinden alındığını, son olarak Yahudilerin ve Trump’un maskarası haline geldiğini, ekranlardan elbette açıkça üzülerek görüyoruz.
İşte yukarıda anlattığımız Sahabe-i Kiram arasındaki kardeşlik ve İman şuuruyla bir araya gelememenin ( BİZ İSLAM’IN OĞLUYUZ) dememenin bedelini ödüyoruz.
Nurettin VEREN