En güzel sözlerin sahibinin adıyla… Allah’ın adıyla…
Kimi zaman bir toplu ulaşım aracında, farklılıklarıyla özel insanlara rastlarız. Özel çocuklara ve onlara bakan ve sonsuz özveriyle yardımlarını esirgemeyen aileler ile yolumuz kesişir. Kimilerinin gözlerinde acımayla karışık merhamet veya kimilerinde hastalıklıymış gibi kaçınma… Ne acıdır en sevdiğinizin bu bakışlara ve fısıltılarla ezdirmeden kollayıp gözetmek.
Herkesin ağzına pelesenk olmuş bir söz var ben pek kabul etmek etmesem de ‘Şimdinin çocukları ne kadar zor’ diyorlar. Doğrudur zorlar, ama senin yaşadığın çocukluğun yarısını yaşayamadı bu çocuklar. Yine bu çocuklar bizim yaşayamadığımız bir çocukluk yaşıyorlar. His dünyaları tertemiz, merhametli, yardımsever ama bu duygularını yaşayacak ortam ve zemini bulamıyorlar, buldukları zamanda çok güzel işlere imza atıyorlar. İşte bir örnek ki bizi gelecek adına umutlandırdı ve duygulandırdı.
Bu yıl okulumda özel eğitim sınıfına da giriyorum. Daha önce de kaynaştırma öğrencilerim olmuştu ama bir arada öğrencilerim ilk oldu. Benim için çok özel bir deneyim olacağını düşünmüştüm. İlk derse girdiğimde çok da kolay olmayacağı hissine kapıldım. Ama benim inandığım bir şey var ki o da sevgi… Seversem ve sevdirirsem kendiliğinden öğrenme olacaktı zaten.
İki hafta öğrencileri tanımaya çalışıyordum ama otistik çocuklar ile iletişim kurmanın sadece kalben olduğunu anlamak fazla zamanımı almadı. Bu çocuklar okulda ama diğer çocuklarla diyalog kuramıyorlar, kendilerini ifade edemiyorlar, böyle olunca çocukların içinde olmak dahi onlara pek cazip gelmediğini fark ettim. Okul dışında yeteri kadar ötelenmiş kimi zaman acınası bakışlara maruz kalmışlar ama gözlerinin içinin güldüğünü çok az insan görmüş … Her birinin çok üstün meziyetleri de var bu çocukların.
Ya aileler, çocuklarının özel bir ilgiye, eğitime, daha bir şefkate ihtiyaçları olduğunu bilen ve bununla mücadele eden tüm yaşamları evlatları olan aileler…
Ne yazsam onların hislerini dillendiremem elbette. Ama çocuklar kadar aileler çok değerli bence. Rabbimin özel seçtiği ve özel mükâfatlandıracağı insanlar onlar. Hayatın içinde evlatlarımıza karşı tahammülsüz olduğumuz anlar vardır ama bu aileler bunu hiç dillendirmez ve şikâyet etmezler Allah hepsinden razı olsun. Bir şey yapmak lazımdı ve bende, derslerine girdiğim diğer sınıflarda bu çocuklardan bahsedip kendilerinin bu ‘özel arkadaşlarıyla’ arkadaşlık kurmalarını ve oyunlar oynamalarını rica ettim. Çocuklar seve seve kabul ettiler…
Çocuklar teneffüste özel arkadaşlarının yanına gidip onlarla tanışıp oyun oynamak istediklerini söyleyince çocuklar bir birlerinin sevinciyle sevindiler desem daha doğru olur. İki haftan beri tüm teneffüslerde, bahçede birlikte oyun oynuyorlar. Çocukların sevincine şahitlik eden sınıf öğretmenleri gözyaşlarını tutamadı. Yüreğinden tutmak ve öğretmek işte buydu. Bir öğrencimiz yanına gelen arkadaşlarıyla öyle mutlu oluyordu ki öğretmenine ‘Öğretmenim çok mutluyum’ diye sarılması bize dünyaları verdi. Okullu olduklarını hissettiklerini biliyorduk artık. Özel sınıfımızda dört öğrencimiz var ve her teneffüs arkadaşlarıyla oyun oynuyorlar, okula geç kalmamak için acele ediyorlarmış ve evlerinde arkadaşlarından bahsediyorlarmış… Ve aileler çocuklarının mutluluğuyla mutlu olan veliler. Okul onlar için daha anlamlı ve arkadaşlarla daha güzel artık…
Evet yüreklerine dokunduğumuz özel çocuklar ve onlara yüreklerini açan ve onların ellerinden tutarak dostluk köprüleri kuran çocuklarım… Farklılıkların birer engel olmadığını bu farklılıkların bir güzellik olduğunu ve el ele verilerek her şeyin üstesinden gelinebileceğini tekrar ispat ettiğiniz için her birinizin yüreğinden öpüyorum… Ve asıl kahramanlarım öğretmenlerim var olun siz…
Ravza ZEYBEK