Twitter’i, Facebook’u, diğer sosyal paylaşım sitelerini yasaklasakda mı saklasak, yasaklamasak da mı saklasak!
Artık haberleşme, muhabbetleşme, bilgi alışverişi sağlama aracı olmaktan çoktan çıkan ve milletleri birbirine düşürüp, devletleri paramparça eden bir güce kavuşan bu tür “ağlar” hangi muamele ile hayatımızın bir parçası haline gelmelidir?
Neden okuma ve yazma oranları bakımında Avrupa ülkelerinde sonuncu durumdayken; neden telefonla konuşma, çetleşme oranlarına bakıldığında Avrupa birincisiyiz?
Neden bütün dünyada twiter’ı kullanmada birinciyiz?
Neden bu kadar konuşuyoruz, neden konuştuğumuzun yüzde biri nispetinde okumuyoruz?
Neden hatıra, gezi, anı, günlük yazmada bu kadar cimriyken, sosyal paylaşım sitelerde en mahrem bilgilerimizi bile yazmaktan twitlemekten, facebooklamaktan, youtublamaktan zerre kadar çekinmiyoruz?
Nedir bizi bu kadar “sosyal ağlar”a esir eden?
Bastırılmış duygularımız mı? İçe dönük hayatımızı sosyal paylaşımlar sayesinde dışa dönük hale getirme imkânımız mı?
Birilerinin yüzüne karşı diyemediğimizi, arkasından söylemenin rahatlığı mı?
Dedikodu hevesi, gizli hayatları merak içgüdüsü, alınmamış, alınamamış intikamların alınma ihtimali, büyüklerin yanında konuşamama yasağını delme imkânı, bir türlü yaşanamayan bireysel özgürlüğü sosyal paylaşım sitelerinde avlama şansı mı?
Nedir bizi bu ağlarda çileden çıkaran ve kırmızı görmüş boğaya döndüren hal, haller?
Özgürlük merakı mı?
Öyleyse neyin özgürlüğü, kimin özgürlüğü?
Ekmek zehir olursa…
Hiç bir şey mutlak olarak kendisi kalamaz!
Zaruretler yasakları mubah kılar! Hiç bir şey ilânihaye kendisi o olduğu için hep o olarak değerlendirilemez.
Sosyal paylaşım sitelerini yasaklamak veya kısa süreliğine kapatmak özgürlük karşıtlığı mıdır?
İyi ama hangi özgürlüğün!
Nimet olan mı, kangren olan mı, zehir saçan mı?
Yıllar önce, bademcikleri hayli kötüleşmiş, bu yüzden adeta nefes alması imkânsız hale gelmiş bir arkadaşımızda doktora girmiştik.
Doktorların “bademciklerinin muhakkak alınması lazım” dediği arkadaşımızın bazı tereddütleri vardı:
Kimi diyordu ki “bademcikler süs olsun diye orada değildir. Vücuda giren mikroplar için bir süzgeç vazifesi görür. Eğer onları aldırırsan bedenini korumasız bırakmış olur, dolaysıyla sık sık hastalığa yakalanırsın!”
Kimi diyordu ki, “bademcikler, ses sistemimizin en temel unsurudur. Onları aldırırsan iki de bir sesin kısılır ve konuşamazsın.”
Kimi diyordu ki “bademcikleri aldıranlar sürekli balgam atarlar, olur olmaz yerde balgamın gelirse ne yapacaksın?”
Malum ya, bu durumda her vatandaş hekim oluverir, doğru-yanlış her kes ahkâm kesmeye bayılır.
Doktor, arkadaşımızı sabırla dinledi ve sözü şöyle bağladı:
“Herkes az çok doğru diyor. Hiç bir hekim çıkıp da ‘bademcikler gereksizdir, alınsa hiç bir mahsuru yoktur!’ demez, diyemez. Ama şu da bir gerçek ki bazı şeyler artık işiniz yapamaz hale gelmişse, artık nimet değil tamamen zehir saçmaya başlar. Mesela şu parmağınız kangren olsa, siz ‘parmak faydasız değildir, tabii ki onu kestirmem’ diyebilir misiniz? Dersiniz ama o zaman parmağı koruyayım derken bir müddet sonra kolunuzdan olursunuz. Bademciğiniz de böyle artık işini yapamaz hale gelmiş, şu an vücudunuz için bir zehir durumunda!”
O zehirle yaşamaya devam etmek, hayat değil ancak ölüm veya felaket sevgisi anlamına gelir.
Bademcik zehir değil, bademciğin o hali zehir!
Eski bir söz vardır: “Ölmek kötü değildir, kötü ölmek kötüdür” diye tıpkı bunun gibi.
Bademcik kötü değildir, kötü bademcik kötüdür.
Twiter, facebook kötü değildir; bıçak, kılıç, tabanca kötü değildir. Ama bunları bizim kullanmamız onu iyileştirir/kötüleştirir.
Bugün ülkemizde sosyal paylaşım sitelerinin yasaklanması, durdurulması üzerine kopan kıyamet aynen kadınlar hamamını izleyen erkekler kahvesindeki duruma benziyor:
Eğer izlediğimiz benim...
Şehirlerimizden birinde bir kahvede çıkan olaylar sonucu pek çok insan tutuklanarak karakola getirilmiş. Herkes tutuklarından birinden şikâyetçi.
Komiser ne olduğunu soruyor, anlatıyorlar:
Bir kadınlar hamamına gizli kamera konuyor ve kayıtlar kahvenin birince gizlice seyrediliyor. Seyirciler, kahvenin müdavimi erkekler.
Seyir sorunsuz bir şekilde devam ederken aniden arkalardan bir adam bağırıp çağırmaya, kahveciye tehditler savurmaya başlıyor.
Kimse ne olduğunu anlamıyor. Adamın sakinleştirmeye çalışıyorlar, fakat beyhude çaba. Adam daha da öfkeleniyor. Ve sağa sola saldırmaya, önüne kim gelirse yumruklamaya başlıyor.
Biraz sonra mesele anlaşılıyor. Meğer hamamdaki kadınlar biri de bağıran adamın karısıymış.
Köpekler serbest, taşlar bağlı olursa…
Hazzını bütün erdemlerin ötesinde gören insan, kendi çıkarlarına dokunulduğunda nasıl da hayvanlaşır!
Bugün sosyal paylaşım sitelerini kendi mahremlerine tecavüz, haklarına ihlal, onur ve haysiyetlerine saldırı olduğu için kapatma, o kayıtları silme ihtarı verenleri özgürlük düşmanı olarak görenler, kendi özgürlüklerini başkalarının özgürlerinden üstün görürken hangi argümanlara sığınıyorlar?
Bana twiter’da akıl almaz iftiralar atan, hakaret eden, küfreden insanlardan benim şikâyetim “özgürlük karşıtlığı” oluyor da, onun küfür etme özgürlüğünü savunmak neye göre özgürlük savaşçılığı sayılıyor!
Nasrettin Hoca merhumun dediği gibi “bütün taşları bağlamışlar, köpekleri salmışlar” köpeğin özgülüğünü savunan benim kendimi savunmam içi ne yapmamı tavsiye ediyor, parçalanmamı mı?
Karısının bikinili fotoğraflarını yayınladığından twiter’ın kapanması için daha geçenlerde mahkemeye koşan adam, şimdi eline pankart almış sokak sokak gezerek “”twiter kapatılmaz!” diyor!
Kendi işlerine geldiği, kendi ihtiraslarına yaradığı, kendi dipsiz karınlarını doyurduğu müddetçe ekranlar açık kalsın, özgürlük budur!
Kendi çıkarlarına halel geldiği, kendi itibarları zedelendiği, zaten olmayan üç kuruşluk haysiyetlerine halel gelme ihtimalinin bile olduğu anlar da ekranlar tümüyle kapansın, özgürlük budur!
Bunların özgürlüğü, beyaz adamın özgürlüğüdür! Özgürlük beyaz bir kelimedir ve sadece onlara yakışır; karalara yakışmaz!
Özgürlük, modern insanın tabusudur!
Özgürlük, modern insanın tabutudur!