Malum gezi olayları nedeniyle Taksim’deki olaylara katılan bir genç “babam akp’ye oy veren, aynı zamanda bu partide yönetici olan bir insan, ama ben onun değil Taksim’dekilerin yanındayım!” demiş.
Onun bu sözü dolayısıyla hükümete oy veren insanların yakınlarının, hükümeti düşürmek ve iktidardakileri yok etmek isteyenlerle nasıl bir arada olacağı tartışması yaşandı aramızda.
Bu "gezi kafalı" delikanlının sözlerinde başka ayrıntılar da var.
Delikanlı diyor ki "başbakan, 'babalara sesleniyorum çocuklarınıza sahip çıkın’ deyince bizi daha fazla bir öfke kapladı. Bizler, babaların çoban olduğu sürüdeki koyunlar mıyız?"
Hangi Dil
Burada bir dil, bir yaklaşım, bir davranış sorunu algısı olduğu kesin.
Bu çocuklar başka bir dil konuşuyorlar. Bu çocuklar başka dillere kulak kesiliyorlar.
Bizim neslimizce başbakanın hitabı doğu bilgeliğindeki "babacanlıkla" yorumlanır ve ideal bir aile düzenini yansıttığı kabul edilirken gençler bu dili kendilerine hakaret belliyorlar.
O zaman şu sözün hakikati bir defa daha tecelli ediyor: “Sizin ne dediğiniz önemli değildir, önemli olan o sözün karşıdaki tarafından nasıl algılandığıdır.”
Başbakan, ataerkil bir aile yapısının çocuklarını tehlikeden ve beladan koruması gerektiği ve bunun da doğru ve olumlu olduğu bir yapının diliyle konuşuyor.
Peygamberinin “küllüküm râin…”diye başlayan nasihatinin etkin kabulüyle konuşuyor.
Ataların, muzur bir çocuk gördüğü zaman “bunun ana babası kim?” sorusundaki derin hikmetle konuşuyor.
Oysa karşıdaki genç, kendisinin bağımsız bir birey olduğu ve kararlarının kendisinin verebileceği, artık yetişkin bir kişi olduğu, kendisi adına kimsenin karar alamayacağı bir dünyanın algısıyla muhatabına yaklaşıyor.
Konuşan da dinleyen de kendi açısından tamamen masumsa o zaman ortadaki sorun nereden çıkıyor?
Sorun’un Kaynağı
Başbakana yüzde elli oy veren insanların tamamının değilse de büyük bir kısmının çocuklara anne babaların sahip çıkması gerektiği inancını taşıdığından eminim.
Hele hele de çocuğunun kıyafetine, okuluna, varacağı adama- kadına, evladının hangi işi yapacağına, nerede oturacağına, çocuğunun adının ne olacağına bile karışılan bir toplumda "çocuklarımıza sahip çıkalım" demek neden yanlış olsun ki?
Hâlbuki bu söz, doğu toplumlarında tartışılmaz bir hakikate tekabül eder.
Anne baba gözünde çocuk daima çocuktur ve kollanır, gözetilir.
Anne babalar çocuklarını büyüttükleri, yetiştirip iş güç sahibi yaptıkları, onları evlendirmek için her meşakkate göğüs gerdikleri yetmezmiş gibi aynı kahrı hem de aynı sırayla torunları için de çekerler.
Onları da büyütür, okutur, iş güç sahibi yapma telaşı içine girerler.
Bu da yetmez, ömürleri kifayet ederse torunlarını da evlendirme işini üstlenirler.
Yaşları müsaade etse bunları, çocuklarının çocuklarının çocukları için de yapmaktan zerre kadar imtina etmezler.
Çocuğuna ev almak için kredi çekip, sonra da bunu ödeyemediğinden elinde avucunda nesi varsa kaybederek perişan durumlara düşen anne-babalar dünyanın kaç toplumunda vardır?
Bu anne babalar çocuklarının selameti için her türlü kahrı çekerken iyi de, onlara orta yollu bir nasihat vermeleri gerektiğinde neden kötü oluyorlar?
Başbakan da bu toplumun çocuğu ve o malum cümleleri sarf ederken bu toplumun tam da içinden konuşuyor.
Hani bu adam çocuklarını kapıp koyverse de sadece nasihat verme sadedinde o cümleleri sarf etse hep beraber itiraz edelim.
Bu sözleri sarf etti diye Başbakana kızan çocuklar bu toplumun nesi oluyorlar?
Demek ki sorunun kaynağında sadece bir dil ve iletişim değil, başka etmenler de var.
Eğitim Kaç Basamaklı
Bu etmenler içerisinde en etkin aktörün eğitim meselesi olduğu anlaşılıyor.
Sadece okullarda yapılan devlet eğitimini kastetmiyorum.
Anne baba eğitimi, aile içi eğitim, sokak eğitimi, akraba arası ilişkilerde kendisini gösteren eğitim, basın yoluyla aktif hal gelen eğitim vb.
Bunlar içerisinde ilk sırayı yer aldığı için anne baba eğitimi ve aile içi eğitim fevkalade önemli.
Bizler bu eğitimi neredeyse raflara kaldırdık.
Nitelikli bir anne baba olmak için anne babalar bir eğitim alıyorlar mı? Anne babalığın hayat boyu devam eden o nihayetsiz eğitmenlik kimliğine dair bir formasyona ihtiyaçları olacaklarını inanıyorlar mı?
Temel değerlerin, toplumsal normların, geleneksel kimliklerin, insani değerlerin önce ailede ve özellikle de anne tarafından inşa edileceği hakikatini kabule yanaşıyorlar mı?
Akraba ilişkileri nasıl?
Erkek çocuklar ve kız çocuklar her şeylerini anne babalarıyla paylaşamaz. Amcaların, teyzelerin, halaların, dayıların çocuk eğitiminde inkâr edilemez, çok önemli işlevleri vardır, bunun farkındalar mı?
Erkeğin dayıya, kızın halaya çekmesinin hakikatinde ne var? Bu inancın çocuk eğitimindeki rolünün farkındalar mı?
Anâne, babâne ve dedelerden kopmuş bir çocuk ruhunun eğitiminde nelerin eksik kaldığının bilincindeler mi?
Doğu toplumlarındaki bizler mitolojilerdeki altı hayvan üstü insan kentorlara benziyoruz.
İşimize gelince bir yanımız batılı, işimize gelmeyince bir yarımız doğulu.
Veya yüzde bilmem kaç doğuluyuz, yüzde bilmem kaç batılı.
Okullarımız batılı olmamızı emrediyor, ailelerimiz doğulu.
Sokak bizlere geleneksel değerleri fısıldıyor, ekranlar batılı insan tipini yüceltiyor.
Bizim toplumumuzdaki bireyler kadar sokağında, ekranında, ailesinde, okulunda (devlet) bambaşka eğitimlerin aktör olduğu, birinin diğerini tümüyle yalanladığı kaç toplum vardır ki?
Kopanı Dikmek
Başbakanla delikanlı arasındaki dilsel, düşünsel ve inançsal bağın aradaki aile tarafından koparıldığı anlaşılıyor.
O aile çocuğuna sahip olamıyor, mevcut değerler, eğitim, yeni aile yapısı, çağın ruhu buna müsaade etmiyor.
Geleneksel düşüncenin doğruluğu kabule şayansa bunu geleceksel nesillere aktarmanın yolunu bir şekilde bulmak gerekiyor.
Nasrettin Hoca gibi “sen de haklısın!” dediğimiz de hakkı değil de kargaşayı ön plana çıkarmış oluyoruz.
Herkesin haklı olduğu yerde herkes kazanırmış gibi olur ama bu durumda hak haksız duruma düşmüş olur.
Kopanı dikmek o kadar zor ki…
Bu, en temelde kendisini var ve farklı kılan değerleri eğitim sisteminin en etkin aktörleri haline getiremeyen toplumların trajedisidir.