Onun barınma, bürünme ve beslenme ihtiyacının karşılanması gerekir.
Bu yüzden insan tek başına istese de olamaz ama tek başına kalabilir.
Ve insan, toplumsal düşünce sıradanlık düzeyinden yükseldikçe yalnızlığı artar.
Onun bu yalnızlığı düşünmeye mahsustur ama düşünme, yalnızlığa mahsus değildir. Yani her yalnız kalan kişi düşünür ya da düşünme yalnızken gerçekleşir gibi bir söylem doğru olmaz.
Yalnızlık insana mahsus değilse niçin Allah’a mahsustur?