Çünkü İronistler bağırmazlar.
Dolaylı mecazlara kaçıp, düşün ey okuyucu hissiyatında davranmayacağım.
Tekinsiz olaylara temkinli cümleler kurulmaz.
Dille fiyaka yapılacak bir konu değil mesele. O nedenle kelimelerimi eğretileyip, metaforlayıp, sözümü sen söyle tecahül’ü arif sen söyle, çünkü ben söylersem başım belaya girer, söyleyeceğim sözlerin cezai hükmüne karşı kendimi emniyete almalıyım zavallılığını da göstermeyeceğim.
Bu gün halk temaşamızın en güzel hareketini çekip “taşlayacağım.” Kötülerin ensesinden o taşı eksik edersek zamanın ruhunu kirletmeye devam edecekler.
Her insanın hayatı bir hikâyedir. Kimi hikâyeler can acıtır, ıstıraplı benliklerde bırakılan izler yürek burkar. Yaşanan her acı kayda geçer aslında. İnsan affetse yaşananları, tarih affetmez asla. Gün gelir tokat gibi vurur bir romanın içinden toplumun suratına suratına. Bazen bir meselede bir çare arayışı, çığlığa dönüşür bir şarkıyla. Sağlam bir hukuk devletinde yaşıyor olduğuna inanmışken, bir çığlıkta adalet aranır olmuşsa zehir zemberek sözler yazılır elbet korkusuzca.
Müslüm Gürses’in o yıllarca ne söylediğini bir türlü anlayamamaktan yakındığım sesi, meğer ne çok şey söylüyormuş hem de çığlık çığlığa…
-Meselem diyor, bu benim meselem,
