İnsanlık nefis ve şeytanın süslemeye çalıştığı bir zaman tünelinde yuvarlanıp gidiyor. Kimisi günah deryasından kaybolmuş, gafletin zirvesini yaşarken, kimisi de “imdat imdat” çığlığını atacak kadar müzderib ama tutunacak dal bulamıyor.
Laik eğitim sitemiyle ve istisnalara hariç amaçsız öğretmen kitlemizle hedefiz bir gençlik yetiştirdik desem yeridir galiba.
*Öz güveni düşük, meslekten mahrum, helal lokma kazanıp huzur içinde yaşamak varken köşeyi dönüp helal haram karışık bir hayat tercih etmeyi önemseyen bir gençlik.
*Alın teri el emeği tarzı bir çalışma ile hayata katma değer kazandırmak gerekirken masa memurluğunu tercih etmekten hoşlanan bir gençlik,
*Gayri meşru beraberliği tercih eden ve yarının aile hayatını düşünmeyip, ben bu halimle nasıl temiz bir aile kurup çoluk çocuk sahibi olmayı becereceğim diye düşünmeyen bir gençlik,
*Bu gün dünya yarın ahret diyecek kadar düşünce ehli olması gerekirken günü birlik endişesiz yaşamayı tercih eden bir gençlik,
*Hayatı bir sonraki kuşağa model olmaya değmeyecek kadar kalitesiz yaşayan bir gençlik,
Peki genelde Anadolu gençliği özelde Diyarbekir gençliği bu mu olmalıydı? Elbette ki hayır!
Gel gör ki biz gençliğimize rol/model olabilecek şahsiyetler gösteremedik.
