Yıllar artık uzayan yollardan bir farkı olmayan yaşamın trafik ışıkları gibiydi. Dur hazırlan geç. Şuan hazır olduğum hayatta ne zaman duracağım ne zaman geçeceğim bir türlü idrak edemiyorum. Gözlerimde bir ağırlık, sensiz uykularımdan arda kalan yüreğimde yutturamadığım bir anlamsız sıkıntı. Nefesim yetmez oldu şu garip canıma. Tek başıma bir başıma seni düşünüyorum Ağlamak istiyorum da gözyaşımın tuzu yok artık acılarımı dindirecek. Çölde gibiyim şuan susuzum. Senin yok olduğun yaşamımda bir yüzleşme miydi bu. Hangi gerçeklerimle kanım donuyor şuan. Bir üşümedir gidiyor damarlarımdan ruhumun, derinliklerine sıcaklığının olmadığı yalnızlık mabedim de.
Bazı gerçeklerden korktuğum için değil onları umursamadığım için yüzleşmemdi. Barış elini uzatan taraf benden korkuyor olmak zorunda değil. Aslında öğrendiğim korkaklığında bir alışkanlık olduğu. Üşüdüğüm esaretinde ki güneş bana çok şeyler öğretti bir gün başka bir açıdan vurduğunda sureti yıllarca hep siyah zannettiğim kazak aslında lacivert olduğunu. Öyle bir aşka düştüm ki maskelere büründü çehrem. Aşkım, kaderim, çilem yandıkça alev alev yanan yanmakla kalmayıp parlayan doyamadığım güneşim. Neden gittin sade şu fotoğraflarda kaldın kalsan olmaz mıydı? Sen gidince sensizlikle olan her şey bende kaldı. Sensizliğim benim bende kaldı. Kazanan yürekler neden hep geçmişte yaşarlar hayallerini. Bilirim ki oraları daha güvenlidir.
Maskın Ustası Özgür Maskeler
Recep YAZGAN
