Samsun Haber
Giriş Tarihi : 27-08-2012 09:09   Güncelleme : 27-08-2012 09:09

Dersim'in kayıp kızı meno nine

Samsun’da bulundu. Önce saçları sıfıra vuruldu. Sonra " Kara Vagon " a bindirilerek hiç tanımadığı topraklara sürgün edildi. Samsun’da Çerkeş bir aileye evlatlık verildi, ismi değiştirildi ve 19 yaşında görücü usulüyle evlendirildi.

Dersim'in kayıp kızı meno nine
Dersim katliamında ailesi katledilerek Samsun’a sürgüne yollanan Meno Nine, yaşadıklarını anlatıyor.

SON DURAK; SAMSUN- TERME

“Uzun bir yolculuk oldu. Nereye gittiğimizi bilmiyorduk. Trenin içi çok kalabalık, mahşer gibiydi. Bizi bir yerde indirdiler daha sonra Samsun Terme ilçesi olduğunu öğreneceğim bir yere gelmiştik.
 
Hepimizi bir Han’ın içinde doldurdular. Davut Öngen isimli Nüfus Müdürü teker teker hepimizin ismini alıyordu. Sıra bana geldiğinde Türkçe tek bir kelime bilmediğim için sorduğu hiçbir soruya cevap veremedim. Bana öyle hüzünlü bir gözlerle bakmıştı ki… Beni sandalye ye oturtturdu, simit verdi. El hareketleriyle gidip hemen döneceğini söyledi.

Daha sonra gidip eşi Naciye’ye ‘Getirilen Kürtler arasında küçük bir kız var. Hiç kimsesi yok öyle güzel, öyle garip ki onu bu halde bırakamayız’ demiş. Kaymakama da danışmış, sonra beni elimden tutarak eve götürdü. 4 çocuğu vardı…

Eşi Naciye beni görür görmez hemen sahip çıktı. Çerkez bir aileydi. Mekanları cennet olsun bana çok iyi davrandılar. Naciye abla beni hemen alıp banyoya soktu. Bana Fatma diye sesleniyordu. Başlarda söylediklerinden hiçbir şey anlamıyordum.
 
Naciye abla bana süpürgeyi getir dediğinde, ben ona kürek getirirdim. Sonra yavaş yavaş Türkçe öğrenmeye başladım. Nüfus kâğıdımı Dersim’den getirdiler o zaman bana tekrar Medine demeye başladılar. Zaten Fatma ismine de alışamamıştım.
 
Ben okulla gidemedim. Ama hiç sormadım nedenini. Yabancılık çektim hep. Oraya ait olmadığımı hissediyordum. Ancak kendi çocuklarım olduğunda kardeşlerimle kalan yarım hasreti onlarla giderdim.
 
TOPRAĞI ÖPTÜM

19 yaşımda görücü usulüyle evlendim. Eşime her şeyi anlattım. Bana hep destek oldu. Fakirdik. İlk çocuğum dünyaya geldiğinde çok mutlu oldum. Abim Kalman’a benziyordu, onları hem çocuklarım hem kardeşlerim gibi sevdim.
Burada uzun bir süre Dersim’li olduğumu söyleyemedim. Hala oturduğumuz Unkapanı’nda da beni Erzurumlu sanırlar. Söyleyemedim, hep çocuklarıma kötülük yaparlar endişesi içinde yaşadım.
 
Dersim’e seneler sonra tekrar ayak bastığımda toprağı öptüm. Her şey gözlerimin önünden geçti. Bu duygu hem hüzün hem öfke hem korku hem de sevinçti. Akrabalarım beni büyük hasretle karşıladı.

dersiminkayipkizlari.com
adminadmin