Karanlık yer gök toz, duman
İki sevimli göz var izliyor etrafı
Saçları güneş kadar sarı
Kıpkırmızı yanakları
Hak etmiyor ki bu elemi acıyı
Masumdur savaşın çocukları
Bir turnanın peşinden koşar
Umut dolu küçücük yüreği
Elinde eskimiş bir kaç oyuncak
Kırılmış tazecik dalları
Bekler sessizce umutlu yarınları
Mahzundur savaşın çocukları
Masmavi görünür mü acaba
Gökyüzü yeniden burada
Çiçekler süsler mi etrafı
Uzanır mı çimlere çocuklar
Diner mi acıtan çığlıkları
Üşür sevgisiz savaşın çocukları
Ellerini kaldırıp göklere
Dans eder mi yağarken kar
Yuvarlanır mı kucağında karların
Arkadaşı olur mu kardan adamın
Eritir mi acımasız kalblerdeki buzları
Hasrettir umuda savaşın çocukları
İşte selâmlıyor bahar doğayı
Kuşlar sarmış yemyeşil dalları
Nerde çocuklar nerde kahkahaları
Çiçekler bekler rengarenk onları
Kırmızı pembe ve sarı
Gülsün yeter ki savaşın çocukları
Songül Karaman
