Mevcut Genel Başkan’a, yönetim şekline itiraz ettiğimden, istifa etmiş idim.
Yol boyu, polisin çokluğu hemen dikkatimi çekti. Salona yaklaştığımda, binlerce polisin varlığı beni şaşırttı. Nerdeyse her insana bir polis düşüyordu. Kargaşa vardı kapılarda. Genel Merkez kapılara, polisin eline liste vermişti. Listeye göre insan alıyordu içeriye polisler…
Genel Başkan adayı olan Haşim Yanar, dışarıda bekletiliyordu saatlerce. İki yüzün üstünde imza toplamıştı. Tüzüğe göre içeri alınması, delegeyle konuşması gerekiyordu. Yapılmadı. Dışarıda bekletildi saat dörde kadar. Sonra, delegenin iradesiyle iş olsun diye içeri alındı. Kısa bir konuşma verildi… O kadar.
Demokrasi, ne yazık ki, demokrasinin varlık sebebi olan siyasi partilerin çoğunda yok gibi… Herkes kendine demokrat… İyileri ve davası olanları hariç tutarak, partileri kendi babalarının dükkânı görenler, bulundukları makamı terk etmemek için her yolu mübah görebilmektedirler…
Orada… Mazide, ilk yıllar, beraber yürüdüğümüz… Yokluk içinde, zorluk içinde mücadele ettiğimiz abide insanları gördüm… Uşak’tan, Aydın’dan… İstanbul’dan. Adana’dan, Van’dan…
Hareketin ilk gününden itibaren, tertemiz bir çiçeğin saflığında, nerdeyse hareketle özdeşleşmiş olan Hatay İl Başkanı Nevin Zeytineli…
Duruşuyla, tutumuyla beni çok etkiledi.
Yeni bir sayfa açılması taraftarıydı. Hareketin… İmani, ilkeli olmasını savunuyordu. Savrulmaları doğru bulmuyordu… Safını belli etmişti.
Muhsin Başkan’ın ağabeyi, Yusuf Yazıcıoğlu… Kapıda kimse karşılamamıştı. Bir gurup delege ile içeri girerken belki de, eski Muhsin Başkan’ın partisini özlüyordu.
Ali Saraçoğlu… Ali Aydoğmuş…
Yine orada idiler. Hep kendilerinden vermişlerdi, dava yaşasın diye. Hiç hesap yapmamışlardı. Ama gidişata itirazları vardı.
Remzi ÇAYIR – Milli Gazete
