İnsan, sosyal bir varlık olarak kaçınılmaz bir şekilde toplum içinde yaşamak zorundadır. Toplumu oluşturan değişik katmanlar olduğu için de her hususta uzlaşı sağlamak mümkün değildir. Bizim gibi imparatorluk bakiyesi ulus devletler için bu durum daha da çetrefilli bir hal almaktadır.
84 milyonun tek ortak paydada buluşacağı bir uzlaşı söz konusu değildir. Son bir asırda; siyaset, ekonomi, kültür, sanat, sosyoloji, spor, edebiyat ve fikri dalda üzerinde tam olarak mutabık olduğumuz kişi veya kişiler mevcut değildir. Kurtuluş savaşını, ulusu oluşturan tüm unsurlarla birlikte başarmış bir milletin geldiği bu nokta kaygı vericidir. Bu durum sadece bize has bir durum olmayıp, dünyanın en temel sorunudur.
Bilişim çağının ortaya koymuş olduğu aşırı küreselleşme ile global hal almış olan ilişkilerde toplam bir yozlaşma söz konusudur. Bireyselliğin özendirilmesi ile kişilerde benlik duygusu ve egolar tavan yaparak toplum olma refleksi köreltilmiştir. Bunun doğal sonucunda da herkes kafasına göre takılmakta ve birlik, beraberlik, bereket yok olmaktadır. Eskiden birlik olmak, birlikte hareket etmek ve istişare kültürü ile zorluklarla top yekûn mücadele edilirdi. “Birlikte rahmet, ayrılıkta azap” olduğu telakki edilirdi. Bunun getirmiş olduğu sinerji ile de sineler toplu çalar ve bunu top bile sindiremezdi. Toplumsal uzlaşı kültürü kaybolduğu için de günümüzde en ağır toplumsal sorunlarda bile toplum ideolojik olarak bölündüğü için iki yakamızın bir araya gelmesi mümkün olmamaktadır.
