Üstad Necip Fâzıl’ın “ata yurdum” dediği Maraş’a hususî bir alâkası vardı. Şehr-i Maraş’a her gelişinde Maraş’ı “gür sakalından, kalın kaşlarına ve fesine kadar” büyük babasına benzettiğini söylerdi. Maraşlıları kendine “aksiyon” ve fikir sahibi bir model olarak görür ve bunun için “Maraş tohumundan yetişme fikir adamını göstermek üzere öz memleketine gelmenin şerefini yaşadığını” coşkulu bir şekilde anlatır: “Birçok eser ortaya koydum, birçok şiir kaleme aldım, düzinelerce yazı yazdım ama hiçbiriyle övünemem. Övünecek bir şeyim varsa o da Maraşlı olmamdır.”
Üstadın Maraşlılık ruhu o kadar güçlüdür ki, Maraş’ın millî mücadelesine Cumhuriyetin ilk yıllarından bu yana ilgi gösterir. Maraş müdafaasının on yedinci yılı olan 12 Şubat 1937’de ve on sekizinci yılı olan 12 Şubat 1938’de İstanbul’da yüksek tahsil yapan Maraşlı gençler tarafından Eminönü Halkevi’nde düzenlenen “Maraş’ın kurtuluş günü” nde Maraş millî mücadelesine dair konuşma yapar. 1935’de yazdığı “Tohum” adlı eseri 1 Kasım 1919’dan 1920 yılı 11 Şubat 1920’ye kadar süren Fransız işgaline karşı Maraşlıların cümleten katıldığı millî mücadelesini anlatmaktadır. Kendisinden dinleyelim:
