Kelimelerin Kifayetsizliğinden Ötürü Başlıksız...

Bu yazıya uygun başlık, ifade edilebilecek kelime bulunamamıştır. Boşluğu hayalinizle, kelime haznenizle becerebilirseniz siz kendiniz doldurun. Onu anlatmaya naçizane kalemi yetmez, aklı kesmez ben, bir şey bulamadım, bulabilecek birini de hiç tanımadım… Kan veren, candan can çıkarıp, çilemi en çok seven, başında taşıyan, yüreğinde hep tahta oturtan. He yani bir gün herkes giderde sen bıkmadın mı bu yaramaz hallerimden? Herkes açık arar da sen nasıl o koca derya yüreğinle kapatırsın eksiğimi, gediğimi. İsterse kim olursa olsun, kanadının altına aldın mı, kim ne yapar ki yavruna? Senin kanadından daha korunaklı bir yer var mı anne?  Anne… Benim annem. Herkesin ki kendine candır, canandır, da benim ki mi bu kadar ayrı,  herkesin ki kendine mi başka gelir?  Keşke zihninin, asaletinin, edebinin, milyonda birini alabilseydim becerip, Keşke sabrından biraz nasiplenebilseydim. Keşke insanları sevdiğinin, hoş gördüğünün birazını da ben yüklenebilseydim. Yüzüne bakınca yüreği ısınır ya hani insanın, hani en güzel haberi alınca ilk ona koşar adım gide rayaklar, ilk kötü şeyi yaşayınca şimdi o benden de ok üzülür diyeceğiniz, belki de yaşamda bir kez insan sunulan Rab tarafından verilen en güzel dost, en iyi arkadaş, en iyi ahbap, canın içindeki diğer can. ANNE …. Yürekteki yerini düşününce, Yaratan iyi ki insanı, taştan, topraktan, meyveden vs den değil bir anneden dünyaya getirmiş deyip, bir basamak yukardan bakıp annelik statüsü için de Mevla’ya şükrediyorum, Bizlere anneyi veren, anneliği veren, evladı tattıran Rabbe sayısını bilmediğimiz kadar şükürler olsun, düşünün ki o bizi istese taştan da yaratabilirdi. Cansız bir taştan da yaratabilirdi. Anne evlat hissiyatının olmadığı bir dünya ne kadar tatsız, ne kadar soğuk ve ne kadar çekilmez olurdu.