En son ne zaman konuştuk Hakan abi?
Aslanım diye başlayıp koçumsun diye bitirdiğin konuşmalarımızda konu ne idi?
Laz inadını doktorlarla yarıştırırken bir çalımda bu illete atarım demiş miydin?
Samsun Kent Kültürü dergisinde kaç kez artarda düşmüştü yazılarımız?
Zürra kahvesini yazarken gözlerin dolmuş muydu? Yoksa uşağım akıllı ol sen bu işlere bulaşma, sabah sekizde işine git akşam beşte evde ol; medya, sanat, futbol, fotoğraf hepsi dul… demiş miydin?
Konuşacak o kadar şeyimiz varmış ki? Soracak sorumuz. Cevapların kıymeti yok demiştin bir keresinde soracak cesaretin varsa…
Sen bizim futbol tutkumuzdun. Her akşam mahalle maçından yorgun dönen ergen çocuk heyecanında. Sola çeken yanımızdın biraz. Bir tarafından bağlamaya mızrap vuran elimiz, öbür yanda modern resme göz kırpışımızdın. Aynı denizin, aynı dağların ata mirası öfkemiz. Çocuk sevincimiz biraz. Şair kısmımız. Ama ille de inatçı yanımız. Huysuz... Hadi ordan uşaklar uluorta konuşulmaz böle şeyler… der gibisin…
Sende erken gittin… ardında yarım kalmış bir hikâye. Irmak kenarı karanlığından deniz kenarı aydınlığına…
O gün anlattığın bizim hikayemizdi. Bakma güldüğümüze. O gün sahneye çıkarken her şey tamam ama bir eksik vardı. Sazın mızrabı. Cüzdandan çıkardım... Senin tabirinle şöööle bi baktın “ula gene yaptın yapacağını mızrabın borcu mu olur?”
Olmaz elbette…
Şimdi sahnenin ışığında mahallenin şık abisi Hakan Dilek olarak kalacaksın…
Rahmet olsun.
