Her insan engelli adayıdır.
Bu cümleyi yıllar önce duyduğumda, kafamda şimşekler çaktığını hatırlıyorum. Yani insanda farkındalık sağlamak çok önemli. Öğretmen olarak bu duyarlılığı farkındalığı sağlama adına sınıftaki öğrencilerime Engelliler Haftası’nı da fırsat eğitimine dönüştürerek, tüm öğrencilerden ben de dahil olmak üzere, 1 saat gözlerimizi kapayalım ve ihtiyaçlarımızı böyle karşılayalım demiştim. İnanılmaz zordu… Görmeyenlerin çektiği sıkıntıları yaşayarak anladık…
Ertesi gün de yürüme engellileri 1 saat anlayalım diye öğrencilerimle beraber ihtiyaçlarımızı ayaklarımızı kullanmadan yapalım dedik. Yine inanılmaz zordu. Daha sonra sokak ve caddede yaya yolunda kaldırımda yürürken engelliler buradan nasıl gider diye düşündüğüm sokakları gördüm. Kaldırıma park etmiş onlarca araç…
Mecburen caddeye indiğinde oluşabilecek kazalar…
Ne oldu bize? Neden bu kadar umarsız, bananeci, nemelazımcı olduk? Bizim veya bir yakınımızın, eşimizin, çocuklarımızın engelli olabileceğini neden düşünmeyiz? Sivil toplum kuruluşlarına ve özellikle belediyelere çok ama çok ciddi sorumluluk düşmekte..
