Geçtiğimiz günlerde bir akşam eve dönüyoruz. Manevi kardeşim Sedef telefonumu istedi. Harika bir şey görmüş, bana sürpriz olarak onu çekmek istediğini söyledi. Akşam üzeri, hava karanlık, etrafta çok matah bir şey yok, “acaba ne çekecek” diye içimden geçirsem de telefonu verdim. O da heyecanla aldı.
Hayal edelim: Gündüz yağan yağmurun sularıyla dolmuş yarı çakıl yarı toprak bir yol kenarı. Akşam karanlığı çökmesine rağmen sokak lambasından nasibini alan bir kenar. Işığın vurduğu yerde hafif bir su birikintisi. Su birikintisinin başında da bizim Sedef. Ayak ucunda bir yerlerde kendince şekil almış minik su birikintisini kareliyor.
