Hep kendi menfaatlerine göre yaşamlarını şekillendirdiler. Nefislerini hep ön planda tuttular. Sonra nefislerini ilâhlaştırıp buna ‘demokrasi’ adını verdiler.
‘Demokrasi’ kelimesi, eski Yunancadaki ‘demos’ (halk) ve ‘kratos’
(hâkimiyet/egemenlik) kelimelerinden türemiştir.
‘Demokrasi’ halkın gücü, halkın hâkimiyeti, halkın otoritesi demektir. Bu halkın kendi kanunlarını kendisinin yapması, kendisini, nefsine, hevâ ve heveslerine göre idare etmesi, yönetmesi veya temsilcileri vasıtasıyla idare ettirmesi anlamına gelir.
Demokrasi, bir yönetim biçimi ve yaşam tarzı olduğu kadar, aynı zamanda bir düşünme biçimidir de. Bu düşünme biçimi; dünyevî, seküler bir düşünme biçimidir. Bu da demokrasinin kendi evrensel değeridir. Yasalar, bu düşünme biçimine göre şekillenir ve uygulanır.
Onun için demokrasi demek, “nefsi arzulardan başka ilah yoktur” veya “halktan başka ilâh yoktur” demektir.
Tartışmasız Müslümanların damarlarına zerk edilmeye çalışılan demokrasi, işte bu, ben merkezli ve materyalist bir yönetim modelidir.
Bunun için bulunan yol temsilî demokratik sistemdir.
Günümüzde temsil kuralı demokratik sistemin omurgasıdır. Demokrasinin ilk ortaya çıktığı Antik Yunan’da demokratik haklar, genellikle sosyal sınıf ayrımına göre şekillenirdi.
Mecliste kadınlar, köleler, çocuklar ve o şehir devletinde doğmamış olanlar yurttaş sayılmıyordu, dolayısıyla oy verme hakkına da sahip değillerdi.
Özgür, yetişkin erkekler elit Atina yurttaşı sayıldığı için güç ve imkânlarda onların elindeydi. Aristokratların yönetici olduğu Antik Yunan demokrasisi bir ‘seçkinler cumhuriyeti’ idi. Yunan siyasî ve toplumsal yapısı Yunan olmayanları
‘barbar’ kabul ediyor ve ‘doğal kölelik’ fikrini savunuyordu.
Aristo’ya göre Asyalı toplumlar, köle olmak için doğmuşlardı. Doğal köle olarak doğanlar, zihinlerini değil sadece bedenlerini kullanabildikleri için, evcil hayvanlardan bir farkı yoktur.
YAZININ DEVAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ
