İnsanlığı hayata bağlayan biricik varoluşunun hakikatidir sevmek. Hele beklentisiz sevmek, almadan verebilmek insanı insan yapan en soylu eylem olmalı..
Sevmek diyorum keşke yalnız kalbin işlevi olsaydı tüm çıkarlardan soyutlanmış öyle içten, öyle saf, masum ve duru kalabilseydi. Sevgiyle iyileştiremediğimiz yaraların, sevgiyle inşa edemediğimiz hayatların, ilk fırsatta yıkıcı bir enkaza dönüşebileceği endişesiyle sarsılıyoruz günbe gün.
Kalp diye taşıdığı soğuk et parçasına karşı, kalbi merhametten yananların yüzü suyu hürmetine dönüyor belki de dünya.
Cehennem diyordu Peder Zosima, Karamazov Kardeşler’de, sevememe halinin ıstırabıdır.
Etrafınızda olur olmaz yerlerde patlayan, ne sebeple kime yöneleceği belli olmayan bir öfke görüyorsanız, bazen sebebi doya doya sevememenin ıstırabıdır demişti, Kemal Sayar.
Yüzüme şiddetli bir tokat gibi inerken bu sözler, ilk defa sevgisizliğin bu haliyle karşılaşmış gibiydim. Bilemiyorum sizde nasıl bir etki yaratır ama okuduğumda zihnime ilettiği anlam bir süre istemsiz sarstı beni.
