Bir kuş çayırlığa gitmişti. Meğer bir avcı da oraya tuzak kurmuş. Avcı, tuzağın içine birkaç buğday tanesi saçmış, kendi de ağaçların arasına gidip pusuya yatmıştı.
Kuşçağız, adamı fark edip yanına geldi. Etrafında dönüp dolaştı. Sonra da adama;
- Sen kimsin? Yeşiller giyinmiş bir hâlde bunca vahşî hayvanın bulunduğu bu ovada ne diye oturup duruyorsun? diye sordu.
Adam;
- Ben bir zâhidim. Yani senin anlayacağın, nefsimi terbiye etmek için, dünyadan elimi ayağımı çektim. Burada otlarla yetiniyorum, dedi.
Bunun üzerine kuş, adama şöyle dedi:
- Böyle, insanlardan uzak; bir başına otlarla geçinmek iyi değildir. Kötü de olsa, insanların zahmetlerini çekip insanlara yararlı olmak gerekir.
Adam, kuşa;
- Aklı olmayan, akıllı kişinin yanında taşa benzer. Böyle adamlarla düşüp kalkmak da kötü bir şeydir, diye cevap verdi.
Böyle bir süre sohbet ettiler. Daha sonra kuş, tuzaktaki buğday tanelerini fark etti. Adama;
- Bu buğdaylar kimin? diye sordu.
Adam;
- Kimsesi olmayan bir yetimin. Beni güvenilir buldukları için bana emanet ettiler, dedi.
Bunun üzerine kuş;
- Pek açım. Şu anda bana leş yemek bile helaldir. Müsaade et de şu buğdaylardan yiyeyim, dedi.
Adam, kuşa şöyle karşılık verdi:
- “Çok zorda kaldım.” diyen sensin. Eğer ihtiyacın yokken yiyeceksen suçlu olursun. Hatta zorda kaldınsa bile çekinip yememek daha iyi.
Kuş, bu sırada gözünü buğdaylardan alamıyordu. Birkaç tane buğday yedi; ama tuzakta öylece kalakaldı. Sonra adama dönüp şöyle dedi:
- Senin gibi zahitlerin büyüsünü dinleyenin lâyığı budur.
Adam ise kuşa şöyle karşılık verdi:
- Hayır! Haksız yere yetimlerin malını yiyenin lâyığı budur.
