Adnan Öz, kitabında yer alan ve abisi hakkında yazdığı ‘İki Tür Pişmanlıktır Yaşanan’ başlıklı yazısında, “Abimin ölümünün seneyi devriyesini bugün yâd edeceğiz. Ama ben hemen hemen her gün abimi zaten yâd ediyorum. Abimin ölümü bana çok dokundu. Yüreğimde tarifi zor yaralar açtı. Hastalığı ve tedavi süresinde ömrümden 10 yıl gitti diye yazmıştım” diyerek Cemil Öz’süz geçen günlerin zorluğunu anlatıyor.
“Abimsiz geçen 1 yıl da benim için bir 10 yıl gibi geçti. İnsanların iki tür pişmanlığı olurmuş” diyen Öz, bu pişmanlıklarını şöyle sıralıyor;
“Birincisi, yaptıklarından doğan pişmanlıkları.
İkincisi yapamadıklarından doğan pişmanlıklar.
Benim abime karşı yaptıklarımdan pişmanlık duyduğum hiçbir şey yok.
AMA YA YAPAMADIKLARIM, O KADAR ÇOK Kİ…
Çok kişi genelde benim yaşadığım pişmanlığı yaşıyor. Annesinde yaşıyor, babasında yaşıyor, abisinde yaşıyor, ablasında yaşıyor, arkadaşında yaşıyor, velhasıl dünya meşguliyetleri bizleri birbirimizden uzaklaştırdı. Gelme gitme hal hatır sorma çok zayıfladı bunu biliyor pişman olacağımızı düşünüyoruz”
Adnan Öz yazısın Keşke dememek için sevelim sevmeyelim hısım akraba ziyaretlerini yapmamız gerekiyor. Hele anne baba, onların haklarını nasıl ödeyeceğiz? Allah affetsin, Allah ıslah etsin hepimizi.
Allah, abimin hastalığı sürecinde çektiklerini, varsa günahlarına kefaret eylesin “Amin” diye bitiriyor.
Sevdiklerimizi arayalım, hatır soralım, kaybettiklerimizi bulmaya çalışalım, kırdıklarımızdan özür dileyelim, kırıldık ise affedelim. Sinirlerimizi aldıralım, kibirlerimizi kaldıralım, ölüm var hem de hepimiz için var. Ne kadar yakın olduğu, ne zaman, nasıl geleceği belli değil.
