Afili Cümleler...

Bazen bir dostun kapısını çalmak, saatlerce sohbet etmek isteriz…

Kapısını çalacağımız en iyi dost belledik kitapları. Size içini nazlanmadan açan kitaplar…

Hevesle dokunuyoruz sevdiğimiz bir yazarın aldığımız son kitabına. Kitaplar en iyi iyileştiricilerdir. Bizi gidemediğimiz uzaklara götürür, teneffüs etiğimiz havayı değiştirir, yabancısı olduğumuz insanlarla tanıştırır. Okudukça kendimizi unutur, başka hayatların içine doğru akar, kendimizden uzaklaşırız… Sayfaları çevirdikçe altını çizeceğimiz satırların heyecanı sarar, boş yerlere notlar yazar, belli belirsiz yüz ifadeleri atarız.

Bir kitabı okurken üzülebilir, şaşırabilir, tebessüm edebilir ve hatta öfkelenebiliriz de. Tüm bunları göze alabiliyorsak başlayalım.

Tıpkı bu duyguları herhangi bir insanla kurduğumuz herhangi bir ilişkide yaşayabileceğimiz gibi.

Örneğin sonrasında acı çekmeyi göze alabiliyorsak sevmeli, sıladan sonra gurbete sabredebileceksek sevinmeli, ardından ayrılığa tahammül edebileceksek vuslatın keyfini çıkarmalıyız…

Kitaplarda tıpkı gerçek yaşamda olduğu gibi bütün duyguları barındırır içinde. Nefes almadan bir solukta okumak istemeyiz sevdiğimiz bir kitabı… Bitmesin, hep içinde kalalım isteriz… Sevdiklerimizle geçirdiğimiz anların bitmesini istemediğimiz gibi, sevdiğimizin hep yanımızda kalmasını istediğimiz gibi…
Ama olmuyor! Hiç kimse sonsuza dek yanımızda kalmıyor.

Yalnızlığın keskin acısına çalınan öfkemiz dinecek elbet. Öfkelenmekten yorgun düşeceğiz. Sonrası yama tutmaz kalbimizi eylemekle geçecek. Kalbimize çöreklenmiş hüznümüzü acımıza banıp kanatıyoruz. Acımızı bıçak açmıyor...
Cılız bir ışığın altında okumaya çalıştığımız kitaplarımızdı yalnız gecelerimizin arkadaşı ya da dinlediğimiz müzikler…

“İnsan her gün bir parça müzik dinlemeli, iyi bir şiir okumalı, güzel bir tablo görmeli ve mümkünse birkaç mantıklı cümle söylemelidir.” demiş Goethe…
 
Müzik dinlemek, şiir okumak, güzel bir tabloya bakmak mümkündür de birkaç mantıklı cümle söylemeye gelince, bizden başka biri olmalı yanımızda. Söyleyebilecek, hakkında konuşabilecek ve hatta tartışabilecek…
 
Yanlış zamanlarda yanlış arayışlarda oluyor insan bazen. Evet çok oluyoruz bazen…
 
Yağmur yağmazken gökkuşağının peşine düşüyor, yıldızlar ve ay ışığı yetmiyor da güneşi gözlüyoruz saat gece yarısını çoktan geçmişken bir teheccüd vaktinde… Bir önceki kaçırdığımız teheccüd vaktini arıyoruz hep belki de…
 
Ve kim kuruyorsa bu afili cümleleri hata yapıyor…