Yazının başlangıç cümlesi olarak anmak zorunda kaldığım bu hükmün ülke adı değiştirilerek dünyanın diğer yerlerine de teşmili mümkün müdür? Hayır, zira hiçbir ülkenin hali modernliğin yapaylığıyla Türkiye ölçüsünde örtüşmez. Modernliğin yapaylığı dediğimiz şeyi biliyormuş gibi yapma şeklinde de ifade edilebiliriz. Modern olan nasıl modern oldu? Kâinatın, insanın, toplumun, dinin aslını biliyormuş gibi yaparak ve kendi tekliflerinin yerini almasını istedikleri her şeyden üstün olduğunu göstererek. Bilimsel bilgi sağduyuyu kahretmek üzere meydana çıktı; ama o meydana çıktığında sağduyu tabanları yağlayıp sıvışmıştı çoktan. Ne kabulü Kopernik tarafından teklif edilen Güneş Sistemi, ne de Bohr’un teklif ettiği Atom Yapısı güvenilir malumatı temsil ediyordu. Ne gam! Modern olan modernliğini bu ikisiyle temin etme yolunu tutmaktan perva etmedi. Siyaset şaklabanlığının bu yolda tutturduğu tempo ise modernliğe ebelik eden bilime rahmet okutacak kıvamdadır.
Modernliği müdafaa etmeğe yarayacak ne varsa 1914 yılında patlayan savaşla sükût etti. Yeni bir teşkilâtlanma olarak Türkiye bu savaşın sonunda, giderek bu savaşın hasılası olarak vücut buldu. Savaşın pürüzlü, endişe kaynağı, nihaî hesabının tehir edildiği hasılalarından sadece biriydi elbet TC. Cılız Türkiye’nin sırtına Avrupa kıtasının tazelenme kastıyla üzerinden silkip attığı her bâtıl ve müstamel şey yüklenmişti. Yetmedi, Türkiye modernliğin can çekişme telâşıyla türettiği totaliter kalıplarını taklide icbar edildi. Cumhuriyet idaresi nefes alabilmek için Kamu İktisadi Teşebbüsleri alanında SSCB uygulamalarına, meslek odaları alanında korporatif Faşist İtalya’ya, tek şef, tek devlet, tek millet ideologisi alanında Nazi Almanya’sına özenmek mecburiyeti altındaydı. Mecburiyetler TC kıyafetine bürünmüş varlığın ne yakasını, ne paçasını rahat bıraktı. Alman Harbi’nin sonunda dünyayı salta durduran Amerikan talepleri TC’yi canından bezdirdi.
Bezginlik çöküntü karşısında duyarsızlık, dikkatlerin dağılması, her türden direncin kırılması demekti. Kaybedilmiş lisanın, lisanların kevgire döndürdüğü toplumdan, toplumlardan aslî ve asil olana kalkanlık etmesini beklemek boşunadır. Bakınız, modernliğin kendini dayatmasının üç aşağı beş yukarı ateşli silâhlar sayesinde gerçekleştiğini inkâr edemiyoruz. Hâlbuki atom bombası kültürüne müncer olan modernlik safhasına Soğuk Savaş adı verilmesine direnç göstermeğe hiçbir zümre yeltenmedi. Soğuk Savaş dediklerinin sakil, derme-çatma bir tiyatro oluşunun bırakınız bir muhasebeye yol açmasını, şu anda cereyan etmekteki hadiselere anlam kazandırmasını bile ummak nafiledir.
Savaş soğuk olabildiğine göre para da sıcak olabiliyor. Parayı neyin veya kimin ısıttığını bir bilen olmasa da, Türkiye’de ekonominin son 40 yıldır sıcak para tarafından döndürüldüğünü serinkanlılıkla söyleyenlerin sayısı az değil. Hele bir de buna son 10 yıldır kaynağı bilinmeyen para girişi beyanlarını eklerseniz yaşadığımız ülkede iletişimin tamamen okus pokus diliyle yürütüldüğü kesinkes bir gerçek. Hiç kimse tansiyonu sıcak paranın düşürdüğüne şaşırmadığı gibi paranın yüzergezer bir özellik taşımadığını herkes biliyor. İşin sırrı el değiştiren paranın hangi elden hangi ele geçtiğinde.
Örtülü ödenek tabirinin devlet harcamalarını çağrıştırması gayet tabiî. Mesele devlet gücünün kimyasını keşfetmededir. Huzurumuzu kaçıran alenî ödemelerin mütesettir hali olsa gerek. Ne zamana kadar itibarda kalacaksınız? Geçer akçe hangisi? Kimin parası nerede geçiyor? Muvakkaten teşkil edildiği farz edilen münasebetler ömür boyu meşguliyetler haline gelmişse bundan zevk çıkarmanın yoluna mı bakmalı yoksa zararın neresinden dönersem kâr diyerek mi hareket etmeli? Bütün suallerin cevabı havf ve reca arasında.
İsmet Özel, 21 Ekim 2016
İstiklal Marşı Derneği
http://www.istiklalmarsidernegi.org.tr/
