Kendi yaptırdığı camide yatsı namazı kılar.
Dışarıda sulu kar, yağmur, soğuk…
“Şurada kıvrılayım da sabah olunca giderim” diye düşünür.
Caminin kayyumu gelip İbrahim Ethem’i uyuduğu yerden bulup çıkartır ve
“Ne yapıyorsun sen burada” diye sorar.
İbrahim Ethem, “Müsaade et, şurada yatayım. Sabah namazından sonra Belh'e gireceğim” der.
Kayyum onu bacağından tutarak;
“İbrahim Ethem, senin gibi çulsuzlar için yaptırmadı bu camiyi” der ve bacağından sürükleye sürükleye, kafasını merdivenlere vura vura atar dışarıya.
İbrahim Ethem “Ben bu camiyi yaptırdım” diyemez.
Çaresiz, şehre gider. Her taraf kapalı, sadece bir yer açık. Bir fırın. Kapıyı çalıyor ve sabaha kadar oturma müsaadesi ister.
Orada çalışan işçi, “geç otur” der.
Aradan bir-iki saat geçer.
Sabah ezanı okunduktan sonra işçi dönüp;
“Hoş geldiniz, nereden gelip nereye gidiyorsunuz, isminiz nedir” diye sorar.
İbrahim Ethem;
“Ben iki saattir burada oturuyorum, şimdi mi geldi aklına sormak”
Fırıncı der ki:
“Ben bu fırında işçiyim. İki çocuğum var, iki de yetime bakıyorum. Ben onlara şimdiye kadar haram lokma yedirmedim. Senin geldiğin vakit
benim mesai saatim dahilindeydi. Ezan okundu, mesaim bitti. Seninle istediğin kadar konuşabiliriz, şimdi kazancıma haram karışmaz”
İbrahim Ethem;
“Sen ne güzel adammışsın. Sen Allah C.c'tan bir şey isteyip de olmadığı vaki oldu mu?”
“Ben Allah C.c’tan ne istediysem verdi. Fakat Allah C.c'tan bir şey istedim. Onu bana vermedi. Allah C.c’a yalvardım, bana İbrahim Ethem’i göster diye, bana onu göstermedi”
“O Allah C.c, öyle bir Allah C.c ki” der İbrahim Ethem, “İbrahim Ethem’i bacağından sürükleye sürükleye, kafasına vura vura getirir sana gösterir ve senin gözünün önünde ruhunu teslim ettirir”
Ve İbrahim Ethem oracıkta Allah C.c diyerek ruhunu teslim eder.
