Bir vaiz vardı. Camide halka vaaz ve nasihat vermek amacıyla minbere çıktığı zamanlarda, kötülere güzel güzel dualar eder, onlar için Allah’a şöyle yalvarırdı:
- Ya Rabbî! Kötülere, fesatçılara, isyancılara, yol kesicilere merhamet et. Bütün kâfir gönüllere, hayır sahipleriyle alay edenlerin hepsine merhamette bulun.
Cemaat, bir süre; “Vaizin bir bildiği vardır her halde!” diye düşündüğü için sesini çıkarmadı. Ne var ki bu durum, uzun süre böyle devam etti.
Sonunda bir gün cemaat, artık daha fazla dayanamadı. Vaizin yanına gelerek, ona şöyle dediler:
- Biz hiç böyle bir adalet görmedik. Sapıklara dua etmek, mürüvvet değildir ki!
Vaiz, cemaatine şöyle cevap verdi:
- Ben onlardan iyilik gördüm. Bu yüzden onlara dua etmeyi âdet edindim. O kadar kötülükte bulundular, o kadar zulüm ettiler ki nihayet beni kötülükten kurtardılar; hayra ulaştırdılar.
Cemaat, iyice şaşırmıştı. Vaiz, sözlerine şöyle devam etti:
- Ne zaman dünyanın güzelliklerine yöneldimse, onlardan eziyetler gördüm; dayaklar yedim. Bu yüzden de iyilerin yanına kaçmaya başladım. Beni o kurtlar, yola getirdiler. Onların kötülüklerini görünce, iyilik yapanlarla beraber oldum. Onlar, benim iyi olmama vesile oldular. Bu yüzden onlara dua etmek, benim boynumun borcudur.
