Bir adam, hileyle tuzağına bir kuş düşürmüştü. Kuş, yakalanınca adama şöyle dedi:
- Ey insan! Sen, birçok öküz ve koyun yedin. birçok devi kurban ettin. Onlarla bile doymadığına göre benimle hiç doyamazsın. Bırak beni de bunun karşılığında sana üç öğüt vereyim. Bak bakalım ahmak mıyım akıllı mıyım? İstersen birinci öğüdü elindeyken vereyim. İkincisini şu damın üstünde, üçüncüsünü de ağaçta vereyim. Bu üç öğütle bahtın düzelir. Çok para kazanırsın.
Adamın aklında zengin olma hayalleri vardı. Bu nedenle kuşun söylediklerini akıllıca buldu. “Nasıl olsa küçük bir hayvan. Etinden ne çıkar ki!” diyerek kuşun teklifini kabul etti.
Bunun üzerine kuş adama şöyle dedi:
- Elindeyken vereceğim öğüt şu: Olmayacak söze, kim söylerse söylesin inanma.
Kuş, böylece özgür kaldı. Uçup damın üzerine kondu ve adama ikinci öğüdü verdi:
- Geçmiş gitmiş şeye üzülüp gamlanma. Fırsatı kaçırdın mı vahlanma.
Kuş, böyle söyleyerek uçup ağacın dalına kondu ve son öğüdü de şöyle dile getirdi:
- Şu küçücük bedenimde on dirhem ağırlığında, paha biçilmez bir inci var. seni de çocuklarını da zengin ederdi. O inci, senin olabilirdi; ama kısmetin değilmiş ki kaçırdın. Böyle bir incinin bir eşi, benzeri daha dünyada yok.
Adam, bunları duyunca başladı feryat etmeye; ahlanıp vahlanmaya. Kuş, bu sefer adama şöyle dedi:
- Biraz önce sana geçmiş gitmiş şeye üzülüp gamlanma diye öğüt vermedim mi? Madem gelip geçti; neden üzülüyorsun? Ya öğüdümü duymadın ya da duydun; ama anlamadın. Ayrıca sana “Olmayacak söze inanma.” demedim mi? Bu, ilk öğüdüm değil miydi? Ben, kendim üç dirhem gelmez iken içimde on dirhemlik inciyi nasıl taşırım?
Adam, bu sözler üzerine kendine geldi. Kuşa,
- Hadi hadi! dedi. O üçüncü güzel öğüdü de ver bakalım.
Kuş, adama dedi ki:
- Ya! O iki öğüdü tuttun da üçüncüsünü sana boşuna söyleyeyim, öyle mi?
