Kısır döngü yahut "fasit tevilat"

Çok dostumuz Münazarat’taki “iğtişaşcı fırkası” tabirini hatırlar.

Lügatlar “iğtişaş”a şu manaları yüklüyorlar: “Karışıklık. Kargaşalık. Karmakarışık olmak. Birisinin fena telkinini – yaptığı cerbeze ve algı operasyonunu- kabul etmek.” (Büyük Lügat, Abdullah Yiğit, İ Babı…)

Tarihçi olduğumu diyemem. Öyle derin bir tarih bilgisine ve meselenin özüne sahabet için değil “olmadığı dâvânın iddiacısı” görünmek için “işine gelen” bir iki tarihi, “muhakeme-i akliyeden” uzak şekilde ezberine alan biri olmamaya -bilhassa- çalışan biriyim.

Sadece “hakiki vukuatı kaydeden tarih”i hakikatları tahlil edip bugüne “uyarlamayı”, kuru ezberciliğe yeğleyen – hasbelkader- bir kalem erbabı olarak, tarihi, Adem (as)den beri devam eden iki zıt kutbun mücadele meydanı görmekteyim.

Telifçi ya da -yeni tabirle- “ılımlılık” gösterileriyle hakikat üstü hakikatı bırak örselemeyi, incitme vebalini almak istemem de ondan.

Üstad’ın, o anda bulunmayan; sıfatları, 1920’de temeli atılan Halk Fırkası’na denk gelen partiyi işaret ettiği kanaatındayım. O sıfatların en büyüğü, “ızrar-ı nas” (insanların zararı) uğruna kendi diyalektik cerbezesini milletin önüne, hiçbir değer tanımadan, tekrar tekrar, farklı kelimelerle -sanki mümin feraseti yokmuş gibi- sunmalardır elbet.

“İman Küfür Müvazeneleri”ne iktibas edilmiş, aslı Lemaat’ta olan “felsefe” (vahye dayanmayan ve adem âlemleri namına çalışan devamlı arama fiili) ile, “Medeniyet-i hakiki” olan, “İslami medeniyet”in mukayesesi, bilhassa bu mücadeleyi izahtadır.

“… Şu medenilerden çoğunun, eğer içini dışına çevirirsen, görürsün: Başta maymunla tilki, yılanla ayı, hınzır. Sireti olur suret.

Gelir hayali karşına, postlarıyla tüyleri. İşte şununla görünür MEYDANDAKİ ÂSARI. Zemindeki müvazin mizanıdır şeriat.

Şeriattaki rahmet, sema-i Kur’an’dandır. Medeniyet-i Kur’an esasları müsbettir. Beş müsbet esas üzre döner çark-ı saadet.” (İman-Küfür Müvazeneleri, s 254)

Buradaki “müsbet” kelimesi, fosforluymuş gibi dikkatleri üzerine çekiyor hemen. Çok zamandan beri zihnimi meşgul eden husus, hiçbir maslahat endişesi taşımadan kelimenin hem lügat, hem de sarf mânasını tesbit etmektir.

Mevzubahis kelimeye -ya da kimilerinin dar sahaya hapsetmesiyle layık olduğu “sözcük”e- tamamen “barışçılık veya asayiş taraftarlığı” manasını veremiyorum. Çünkü epey dost tarafından bilinir; Risale-i Nur Külliyatı, “pare pare” eserlerden ibaret değil, muhterem müellifinin eserine verdiği; “vicdanına doğan” isimle dikkat çektiği gibi, BİR KÜLLİYATTIR.

Demek ki bir kelime ve ibareyi, sadece filan metindeki, falan mektuptaki ya da bir diğer risaledeki – kitapçıktaki- kullanımında var olan “anlamı yüklemesi” icrasını, hem muhterem müellif Said Nursi’ye, hem bu eserleri günümüze kadar taşıyan dâvâ eri “büyüklere”; er ve erenlere dolaylı bir hakaret görüyorum; “kardeşlerin hukukuna tecavüz etmek” ve “hakikatı rendeçleyen” bir veballi, fasit bir tevilat yahut sadakatsizlik kabul ediyorum.

Mehmet Nuri BİNGÖL

ETİKETLER:

NELER SÖYLENDİ?